107//14. WALKA Z SAMYM SOBĄ

WALKA Z SAMYM SOBĄ

( do W. M.)

Słyszę słowa — jak karuzela

są wysoko, w obłokach na niebie.

Ty wybrałeś już przyjaciela,

i kołaczesz, i wołasz — do siebie.

Lecz niestety — nikt nie odpowie,

a przy bramie nie dzwonią wrzeciądze,

to jest stukot obcasów w twej głowie,

nie o beton... I na cóż te żądze?

Już zaciskasz zęby do bólu,

nie ujawnisz nic wierszem, ni w mowie,

kto ci wraził do serca ten sztylet.

A ty szydzisz, że kłamstwem odpowiesz.

Chociaż głowa ku ziemi opada,

kark się chyli — to dusza dość harda

— tamto serce do twego nie gada,

może ma cię zaledwie za barda...?

Chichot losu przepłynął nad drzwiami.
Wiersze ciągle jak modły zanosisz…

Znów kołaczesz i wołasz słowami.

A więc jednak znów szydzisz – nie prosisz…

© Elżbieta Żukrowska 3.02.2014.
Fot z internetu