148//14. IRYSY W GRZE

IRYSY W GRZE

Zebrałeś kwiaty – irysy dajesz.

Już melancholia płynie w szklance.

Błysnął w krysztale odbity fiolet,

Ogień dogasa. A stygnie kawa w filiżance.

W spokojnej nucie ponad fortepianem

Przelewa się cień smutku, kropla łzy,

To niby proste – pani była z panem,

A teraz inna nuta – żalu – w głosie drży.

Nikt światła nie zapala – noc się kończy.

W półmroku łatwiej ukryć zmarszczki trzy.

Czas dalej pędzi, a szkło już nie dźwięczy

— ot, taki koniec damsko-męskiej gry…

© el.żukrowska 18.11.2013.

Fot. z internetu