wtorek, 31 grudnia 2019

A JEŚLI JUŻ...




A jeśli już..

Już prują niebo fajerwerki,
błysk, ostre gwiazdy kolorowe,
a przy tym huku ogrom wielki,
i psy cierpiące, kanapowe...

Ludziska starzy też nie lubią,
wzdrygają się przy każdym strzale,
serca czasami aż rytm gubią,
lecz młodzi bawią się wspaniale.

Co będzie rankiem? Czas pokaże.
Przewidujący mają Apap.
A czy na klina się odważą?
Nie wiem. Bo może lepiej dłużej chrapać.

Choszczno. 31.12.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska

fot. Lech Talar

STARY ROK



Stary Rok

Założył już wygodne buty,
dokładnie dopiął starą kurtkę:
wyrusza właśnie na południe
i zatrzaskuje wąską furtkę.

W kieszeni bilet, podróż czeka,
emerytura się zaczyna,
zostawia za sobą człowieka
wśród nierozsądnych (wciąż) poczynań.

Będą go wspominali często,
bo coś tam było, coś minęło,
jednemu zdrowie i pieniądze,
drugiemu smutków napłynęło.

Kartki spadały z kalendarza,
czasem jak wicher dzień przeminął,
dobro musiało też się zdarzać,
szczególnie kiedy czas na finał.

Rok. Nasz bohater. Już się skończył.
Petardy huczą, iskry górą...!
Szampany skrzą się miłym błyskiem
- tak koniec roku akcentują.

Choszczno, 31.12.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska

fot. z internetu


poniedziałek, 30 grudnia 2019

NAJSMUTNIEJSZE ŚWIĘTA




NAJSMUTNIEJSZE ŚWIĘTA

Śnieg leżał grubą powłoką na dworze,
zbyt mroźno, by chociaż ulepić bałwana.
Pachnące sianko drzemało na stole
pod białym obrusem i z opłatkiem Pana.

Wysoka choinka pachniała żywicznie,
migotały bombki ze starych zapasów,
eteryczne aniołki śmiały się prześlicznie
między koszyczkami pełnymi frykasów.
                     ~~~~
Była najmłodsza - raptem 2 - 3 latka,
przejęta chwilą, świadoma niemocy -
w sąsiednim pokoju ciężko chory tatko;
wydawało się, że znikąd nie będzie pomocy.

Szła z opłatkiem - jak reszta rodzeństwa,
był zbyt słaby, nie mógł ich przytulić...
To córeczka  twarz ojca pogładziła rączką...
A czy kulig świąteczny będzie mógł się odbyć?

Przy stole wigilijnym kolęd nie śpiewano,
niezwyczajna cisza, nikt nie perlił śmiechem.
Z powagą na drzwi izby drugiej spoglądano.
No dworze wiatr zawodził, gwizdał, rzucał śniegiem.

Potem spod obrusa ciągnięto źdźbła siana,
czyje dłuższe, ten dłuższą nić życia uprzędzie.
Nikt się nie odważył w zastępstwie dla ojca,
wprawdzie to tradycja, lecz kto wie, co będzie...?

Choć czekano poprawy i modlono o nią,
nic nie zwiastowało szybkiego zwycięstwa...
Dzieci zaglądały do ojca przejęte i z trwogą.
Wreszcie zdrowie wróciło - ku szczęściu rodzeństwa!

© Elżbieta Żukrowska 15.10.2014. 
Fot. z internetu


sobota, 28 grudnia 2019

GDY ZABRAKŁO WIECZORNYCH ROZMÓW RODAKÓW




GDY ZABRAKŁO WIECZORNYCH
ROZMÓW RODAKÓW
Wiem, że chcieć jest trudniej,
niźli nie chcieć wcale.
I trudniej jest czekać,
niż sumować dale.
Trudniej jest przenikać,
niż myśli spisywać...
Jakże beznadziejnie być,
gdzie ty nie bywasz.
Usta już milczące,
przy tym szklany dotyk,
który dziś zastąpi
esencję rozmowy...
Sztuczne głowy, smutne,
w tym fałszywy skowyt
- to odarte z życia
wieczorne rozmowy.
Choszczno, 27.12.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska
fot. własna

sobota, 21 grudnia 2019

O ŚLEDZIU TU CICHE DUMANIE...





O śledziu tu ciche dumanie...

O, to wiem aż za dobrze - śledzika nikt nie żałuje!
Nad karpiem chylą głowy - płaczą i łkają boleśnie,
bo taka biedna rybka, gdy porę odłowu czuje
- grudzień, Wigilia przecież i w wannie musi zamieszkać...

No a śledź? Tu jest bez łez. A przecież nie gorsza ryba!
Smakuje wielu ludziom. Jakich ma wrogów w morzu?
Bo na pewno rybaka, który śmiało wypływa
na odległe łowiska, mimo sztormów lub mrozów.

Zatem do kuchni! I cieszmy się śledziem.
Gotowe są są trzy sałatki, a każda smaczna, inna!
I butelka jest zacna na spotkanie z sąsiadem.
Albo i na święta - dobrze, gdy to Wigilia!

Nikt łezki nad śledziem nie roni,
nikt się szlochem w głos nie zanosi.
Bo świąteczny śledzik być musi,
w same święta zaś będzie bigosik.

Choszczno, 21.12.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska
fot. Pixabay

wtorek, 17 grudnia 2019

WIECZORNE MYŚLI...




Wieczorne myśli...

Rozgniewane deszcze chłoszczą zimną ziemię.
Smutek z ich nadejściem nie wpływa dodatnio.
Rozciąga nam nami takie szare cienie
- tylko zejść w podziemia i tam cicho zasnąć...

Skąd się bierze mroczność i nieustępliwość,
że nawet i wiersze ociekają łzami?
Serce jest zmurszałe, nie wie co to miłość,
w nim nie płonie ogień, nawet pod gwiazdami...

Tęsknota jest wredna, czasem aż spopiela
w drażliwym klimacie wspomnień wprost z albumów.
Deszcz za oknem wszystko gniewnie poniewiera,
rozmyślnie rozlewa kałuże wśród tłumu.

Odsuwam od siebie ten deszcz, wyjście z domu
i grzebanie w zdjęciach, choćby najcenniejszych.
Tamto się nie wróci, czas patrzeć do przodu,
doceniając nowe - dawnych nie umniejszyć.

Choszczno,16.12.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska
fot. własna

niedziela, 15 grudnia 2019

NA PÓŁNOCY




Na Północy

Ognisko raz zahuczy, raz strzeli iskier fontannami,
a niebo oślepia barwami, gra jak fisharmonia,
drugie pół nieba gęsto usiane gwiazdami,
które możesz wziąć w rękę i z bliska oglądać.

Ognisko jest wielkie, przyjazne, sycące,
tu zagrzejesz strawę. A i spokój spłynie.
Zorza polarna przyda wrażeń wzrok zniewalających
- tak faluje, tańczy, zachwyca w lodowej krainie.

Ktoś był, widział, a nawet grzał ręce u ognia
i bardzo szyję zmęczył oglądając niebo,
bo takich widoków nie ma w mieście co dnia,
trzeba aż pod biegun, czasem po pas w śniegu!

Choszczno, 15.12.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska
Ilustracja – net/Amazing Planet

piątek, 13 grudnia 2019

TO JUŻ ZA PROGIEM



To już za progiem

...za rogiem jest dwa tysiące dwudziesty!
Następny rok, ale na co dzień o tym się nie myśli.
Dopiero na koniec przychodzi czas na podsumowanie,
czy w ogóle są dane nam jakieś  korzyści.

Przede wszystkim zdrowie oraz ekonomia.
Ktoś tam ma dom nowy, ktoś inny samochód.
Ty nie masz... Lecz a nuż widelec za rok się nie przyśni,
a stanie się faktem, gdy znaczący jest dochód...

Będziesz też mógł zabłysnąć, szepnąć przyjaciołom,
bo coraz bardziej pragniesz, aby się spełniło:
wziąć pojedynczy zamach i stanąć za stołem -
dom, auto, kariera - to już załatwiłeś!

Rodzina? No tak...
Jakoś trochę późno.

Choszczno, 13.12.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska
fot. własna

ZADUMANIE




Zadumanie

Gdy osteoporoza - to kosteczki kruche.
Bezpieczniej nie dźwigać, uważać na schody,
autko mieć pod ręką, a może taksówkę,
w spokoju pomyśleć, zadbać o wygody.

Bo można by rzec - w domu zawsze najbezpieczniej.
Ale skrzypi nudą jakby ktoś rozsypał piasek.
Może lot balonem w krainy przedwieczne?
A może konik polny pociągnie po basach...?

Ach! Latarnia za oknem zaprasza na spacer.
W barze czekają kumple - też by chciał na piwo...
Jeszcze sprawę przemyśli - czy można inaczej...
Czyżby jedno piwo czymś mu zagroziło?

Choszczno, 12.12.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska
fot. własna

Warsztat - podano 10 wyrazów, które musiały znaleźć się w wierszu.

czwartek, 12 grudnia 2019

TRZYNASTEGO




Trzynastego

Dla wielu to znacząca data.
Po krzyżach zimne mrowie biegnie.
Nam nie zapomnieć, nie przekreślić,
wejść w samą głębię wspomnień, w ciemnię.

Tych wspomnień z nas już nikt nie wyrwie.
Wtedy na mrozie iskrzył śnieg.
Strach tak głęboki, że omdlewam,
zaledwie myśl ku dzieciom zaczyna bieg.

I te mundury na peronie,
w trudnych rozjazdach, jakby dzikich,
a pod butami śniegiem skrzypi,
przestrach podsuwa wciąż omamy.

Więc i na sercach mocno legł.
I krzyczy w duszy - rozpoznany.
Źle! Źle! Co będzie jutro?
Jakie rozkazy w czas najbliższy?
Radio z Paryża było smutne...
A Londyn jakby zagniewany...
Czy mówią prawdę? Skąd to wiedzą?
Przecież i mysz się nie prześlizgnie...
"Rozmowa kontrolowana" albo cisza.

A dla rodzin osób internowanych
zbierano datki w miejscu pracy.
Historia krwią się zapisała.
Ale czy można było inaczej?
A dziś ktoś w oczy się nam śmieje
- to wszystko było wielką farsą!
I nie ostały się ikony,
za to strach ciągle w nas istnieje...

Choszczno, 12.12.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska
fot. z internetu

CHWILA




Chwila

Odnalazła go.

Być może to on ją odnalazł.
Stali na molo wpatrzeni w zachód słońca.
Miała wielką ochotę przytulić się do niego,
może na coś więcej,
może chciała, aby ją całował.
Ale teraz ważniejsze było,
aby odprowadzając ją zapytał,
czy jutro też się spotkają.

Pytając trzymał ją za rękę.
I patrzył w oczy.

Była szczęśliwa.

Choszczno, 12.12.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska
fot. z internetu

POZWÓL, KOBIETO...



Pozwól, kobieto...

Kobieta? Wyścig się zaczyna,
by zebrać wszystkie możliwości:
tu kosmetyczka, tam fryzjerka,
jakieś botoksy i... różności.

Wypięknieć i odmłodzić ciało,
odnaleźć w sobie egzotykę,
zachwycić mężczyzn, nawet podbić,
nie być żałosnym stereotypem.

Lustro, lusterko - powiedz przecie...
A ono szepcze i zachwala
- tam jeszcze inne są usługi,
będziesz uwodzić i zniewalać...

Lecz kiedy wszystko to przemyślisz,
kiedy dociekniesz innej prawdy
- ujrzysz te straty celebrytek,
które urodę poprawiały (przerabiały).

Popatrz na ich zniszczone twarze,
chemią zmienione, operacjami.
Pozwól się swojej buźce starzeć
zgodnie z urodą i latami.

Choszczno, 9.12.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska

JUŻ JĄ WIDZISZ...




Już ją widzisz...

Nie zapytałam, czy już posadziłeś swoje drzewo.
Ale wiem, że nadal nie masz syna. Nie masz domu.
I każdego dnia się wspinasz, najbardziej mozolnie,
przyszłość chcesz budować piętrowo. Sobie i komuś.

Sobie, ale przede wszystkim jej - wymarzonej kobiecie.
Widzisz, jak rozczesuje włosy, robiąc prostą linię,
jak patrzy na ciebie - najpiękniej na świecie,
jak w chwilach uniesień szepcze twoje imię.
Od marzeń się nie uwolnisz jednym zgrabnym cięciem.

Choszczno, 12.12.2019
© Elżbieta Żukrowska
fot. własna

poniedziałek, 9 grudnia 2019

CZY JA CHCĘ? - ALEŻ NIE!




Czy ja chcę? - Ależ nie!!

Jednak kicham i kicham, proszę pana!
Nic nie mogę na to... To już drugi dzień.
Herbatkę z miodkiem muszę sama...
A gdzie cytrynka? I ożywczy sen?

Syropek jakiś by się przydał,
do tego skruszony malinki liść.
Pan, proszę pana miłego, obiecał
i zawodzi, i nie chce dziś przyjść.

Gdzieś tam grają wesoło orkiestry,
śpiewa najlepszych solistów zbiór:
Santor, Bajor nawet Wodecki,
do tego jeszcze sam Aznavour!

Tylko ja taka samotna w domu,
kocyk, termosik, a-psik! - co za katar!
Czy wybaczę, że pan klęskę poniósł,
a może ze strachem na dobre się zbratał...?

... Że zarażę, że pan będzie chory.
Lecz w zasadzie to pana rozumiem.
Tylko po co mnie było zapewniać?
Wszak lekarz do chorego musi nawet przy dżumie...

Choszczno. 9.12.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska
fot. własna

sobota, 7 grudnia 2019

GWIAZDA BETLEJEMSKA





Gwiazda betlejemska

Znak? Kwiat? Pragnienie nieba?
Co jest dla ciebie ważniejsze, najpierwsze:
czerwień płatków, czy jednak biel Chleba?
A może cichy żłóbek dla Mateńki pieszczot...?

Biel zimowej nocy, która Mocą tryska,
gdy dzwony na pasterkę wołają wierzących.
I idą niemal hurmem, z daleka, ludziska.
Bo noc to nadzwyczajna, a nawet krzepiąca.

Była już Wigilia, trwa migotanie świeczek.
"Wśród nocnej ciszy" - a tak gromko woła.
Gwiazda betlejemska skromnie się kołysze
przy żłóbku ustawionym opodal kościoła.

W tym znaku jest wszystko - wspomnienie narodzin
i kierowanie krokami Trzech Mędrców.
I kwiat, co ożywczym, czerwonym kolorem
podkreśla radość, która gości w sercu.

Choszczno, 6.12.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska
fot. Pixabay

PO SZÓSTYM GRUDNIA




Po szóstym grudnia

Mikołajkowy minął wieczór
i nowy dzień pruży się smutnie
spadaniem deszczu mgielnych myśli
niedokończonych snów o jutrze
o białym kocie na kanapie
o psie co czasem w głos zachrapie
o tym że się otworzą drzwi
w nich staną najmilsi goście...

Szurając mokrymi butami
będą rozpinać ciepłe płaszcze
a ty ich tulisz pieścisz głaszczesz
- dzieci i wnuki

Dobry czas
Dasz im prezenty
Po raz tysięczny siebie dasz

Choszczno, 7.12.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska
fot. własna

BEZ PRZYTOMNOŚCI




Bez przytomności

Pijany opowiadasz o tym
co się miało zdarzyć
ale nie było nie śniło nie trafiło świtem
a ty o swojej kobiecie
o tym co to miłość
lecz uczucie przebrzmiało
przeszło ze skowytem
Chciałeś więcej i więcej
sam nic nie dawałeś
każdego dnia puste ręce
gorzej - bo nawet puste oczy
To wódka wypłukała z głębi
każdą uncję uczuć
lecz kruszec nie był dla ciebie
a tyś zbrukany się toczył
w stronę baru
aż oparłeś się o ścianę starej kamienicy
nie wierząc sam sobie
nie wierząc kobiecie
Głód alkoholu głuszył wszystkie inne
nic nie mogłeś dać
nic nie miałeś przecież

Choszczno, 6.12.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska
fot. Lech Talar

piątek, 6 grudnia 2019

NIE-LIST DO ŚWIĘTEGO MIKOŁAJA




Nie-list do świętego Mikołaja

Święty, mój święty, tym dniem przejęty,
wymyśliłam, że nic od ciebie nie chcę.
Tak mi się życie układało, że i prezentów brakowało,
więc na starość to ja je pi*.rzę.
Co mi potrzebne – sama kupuję,
a nawet komuś coś podaruję.
Nie myśl, że smutno mi bez paczuszki
- CZAS jest nagrodą, nie bzdurne ciuszki.

Choszczno. 6.12.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska
fot. z internetu
/warsztat u "Czepków"/

czwartek, 5 grudnia 2019

CZARNA DZIURA




czarna dziura

wypowiadam słowa które idą w dół
a muszą winny iść w górę
prowadzić jak za rękę
do tamtych złotych pomieszczeń
w pobliże rzeczy świętych

już jest chaos i ras pomieszanie
ty jesteś nie tylko biała
zabrakło ci pigmentu
i albinoską zostałaś

przełykasz łzy

zjadasz czarną gorzką czekoladę
szukasz kanapy w ciemnym kącie
grzęźniesz w swym oburzeniu
a granice natychmiast zamknięte i gorące

jak po ostrzelaniu

może to nie są granice
a zwykłe drzwi w czarną pustkę
liczysz na jakąś zmianę
patrzysz na ścianę luster

czerń pochłania wszystko

Choszczno, 4.12.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska

wtorek, 3 grudnia 2019

TANIEC




Taniec

Zaczyna się w głowie
za chwilę dołącza do tego balans ciała
następnie ręce
które już są gotowe na taneczny wir
i wreszcie nogi znalazły rytm

Piękno jest w każdym uniesieniu dłoni
płynnym i zmiennym ruchu bioder
w zwodniczym przerwanym
zaskakującym kołysaniu ramion

Wszystko to razem sprawia
że kobieta tańczy
pięknie tańczy

On - bo często jest jakiś ON -
to tylko poręcz z sali baletowej

No dobrze - ON też pięknie tańczy. :)

Choszczno, 3.12.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska
fot. Pixabay


poniedziałek, 2 grudnia 2019

BRZYDKIE KOBIETY




brzydkie kobiety

brzydkie niezadbane kobiety
bez pieniędzy na szmatki i fryzjera
chodzą ulicami świadome swej nijakości
upokorzone przez naturę
i przez parszywość losu

strącają z lady śmietanę
pod krzyczącym spojrzeniem kasjerki
której umalowane w tęczę paznokcie
zgrabnie wystukują numerki-cyferki

nijakie kobiety pochylają niżej głowę
płacą za zmarnowaną śmietanę
a chwilami nie mogą nabrać powietrza

na ich widok
ludzie odwracają twarz w inną stronę
nikt nie chce czytać wierszy o takich kobietach
nikt nie chce - nie umie - tym kobietom pomóc

Choszczno, 2.12.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska
fot. z internetu

W CIENIU WIERZBY




W cieniu wierzby

W szepcie wierzby która nad strugą stoi
usłyszałam ciche "kocham" z twoich myśli
i ja kocham szepnęłam ale bardziej do niej
niż do twego odbicia gdy w wodzie zaiskrzy

I tak szeptaliśmy do siebie myślami
bo dziwnie strach było wszystko w słowa złożyć
byłeś taki przystojny w cieniu pod wierzbami
aż we mnie serce zamarło... aby znowu ożyć

Nie wiedziałam jak silne może być uczucie
że wynosi na szczyty i rzuca w przepaści
wszak kochanie jest jak mimoza - delikatne kruche
nagle ma potęgę żywiołu - pół świata zatraci

Wierzbo smutna płaczko która nic nie zdradza
a tuli do siebie i wróble i zięby
nasze tajemnice też głęboko schowaj
to łańcuszek szczęścia więc go nam nie zerwij

Choszczno, 2.12.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska
fot. internet

sobota, 30 listopada 2019

ŻYCZENIE




Życzenie

Nadzieja znajdzie swoje miejsce,
a poprzez ciernie się przebije,
serca posłucha, łzy obetrze,
uśmiechem powie - nadal żyjesz!
I będziesz cieszyć się porankiem,
malutką filiżanką kawy,
promieniem słońca, który rankiem
zechce cię zbudzić i zabawić..

Choszczno, 3011.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska

fot. z internetu

PRZECIWKO ZAŚMIECANIU ZIEMI



Przeciwko zaśmiecaniu Ziemi

Hasło kiedyś modne dano:
zapobiegać - a nie leczyć!
Lecz się wszystko poplątało.
Nawet wyrasta góra śmieci.
Plastyk miał oszczędzić drzewa,
niestety - jeszcze więcej wycinano;
auto, urocze na wycieczkę,
w strony gdzie gaje i ruczaje,
niestety - przez jego dymy
smog już okrywa miasta całe...
Za to ludziska kopią studnie,
u nas w zwyczaju - gdy się pali,
ale nie wcześniej niż ten ogień
im pięty mocno już nadpali...

Choszczno, 30.11.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska
fot. Pixabay - darmowe zdjęcia

NIE PĘKAJ, MALUTKA...




WARSZTAT - nic co ludzkie...

Nie pękaj, malutka!

Takie gorące westchnienie cichuteńko wnoszę
- nie pękaj, mój kapturku, bardzo ciebie proszę.
Nie pękaj, aby pan mój był zadowolony
i na przymus nie musiał wyfasować żony.

On chce kawalerem jak najdłużej zostać,
a to jednoznacznie określa mą postać.
Kupuje więc płaszczyki gumowe lub inne
aby szybko nie wkroczyć w sprawy zbyt dziecinne.

Woli na gumki, kapturki i inne wynalazki
wydawać sporo kasy. Bardziej niż na flaszki.
Jednocześnie pilnuje jakości i gatunku
zapobiegając w ten sposób gorącym frasunkom.

Zatem śliczna gumeczko malinką pachnąca
masz być cienka a mocna i dopingująca!
Muszę sprostać wyzwaniom, a te tu brzmi krótko:
stać i tak wytrzymać z każdą jedną młódką.

A ty masz wzmagać popęd i zadowolenie,
rozkosze wzniecać mocne, dreszcze, rozkrzyczenie.
Mój pan wtedy z uśmiechem odpoczywa w domu,
choć może coś planuje... Nie powie nikomu.

© Elżbieta Żukrowska 25.11.2019 r.
fot. Pixabay

piątek, 29 listopada 2019

bezrozumny długopis





bezrozumny długopis

wśród zapisanych westchnień
i słów lśniąco-zaspanych
wiersz chce się wykluć wcześniej
a jeszcze nieprzemyślany

choć sucho w ustach okropnie
i zegar zbyt głośno gada
długopis - z tą kartką w oknie -
bzdury już opowiada

ktoś poszedł pies za nim pobiegł
na aucie usiadły dwa koty
i tak smaruje po kartce
długopis pusty - głupoty

Choszczno, 28.11.2019 r.
© Elżbieta Żukrowska
fot. własna

NA POMOŚCIE




na pomoście

czasy miłości skończyły się
ćwierć wieku temu
a może dawniej znacznie dawniej
stoję na pomoście
który jest na wpółprzegniły
trzciny sucho uderzają o siebie
to tak do taktu do mego żalu
co się gwałtownie kłębi
nie pomaga zamykanie oczu
i udawana ucieczka w przyszłość
tam już nikt nie czeka

© Elżbieta Żukrowska, Choszczno, 29.11.2019 r.
fot. własne

*** (mówiłam kocham...)




***

mówiłam kocham a ty
przymykałeś oczy ze zrozumieniem
kocham dziś jutro zawsze
uśmiech nieśmiało
pełgał po twojej twarzy
aż przyszedł dzień
kiedy to słowo stało się dla ciebie
pustym dźwiękiem
pewnie już nie pamiętasz
nie rozumiesz
co znaczy kochać
i jak można marzyć

© Elżbieta Żukrowska. Choszczno, 29.11.2019 r.
fot. własne

środa, 27 listopada 2019

ONA




Ona

Zobaczył ją rankiem, zobaczył wieczorem.
W południe kroiła grubo chleb do zupy.
Była przy tym bliska i... daleka zgoła.
Tajemnica tajemnic... Da radę ją skruszyć?

Posłała mu uśmiech z zachętą - smacznego,
podniósł łyżką jadło pachnące z talerza,
ale patrzył za nią, za kobietą z marzeń,
bo się pojawiła. Cóż robić? Czy czekać zamierzał?

Jadł z namysłem, nieśpiesznie, chociaż smaczne było.
Jak najdłużej chciał śledzić gospodyni ruchy.
Krzątała po kuchni ni chwili nie siedząc,
coś trzeba było przenieść, bezpiecznie za uchwyt.

Nie patrzyła na niego, robiąc co zadane.
Nakładała i innym, podawała dzbanek,
ziemniaki, sporą pieczeń i buraczki z chrzanem,
przy tym danie sosem obficie polane.

Nie czyniła wyróżnień podając talerze.
Jedzcie - zachęcała już dzwoniąc szklankami.
Tamci pogadywali o pracy najszerzej,
on falę włosów śledził, płynącą plecami...

Zauroczony bardzo, spowalniał jedzenie,
ważniejsze było patrzeć niż brać na widelec.
Posłał jej uśmiech, który mówił aż za wiele.
Czy zrozumie, odczyta ten ledwie rzęs szelest?

A jednak...! Serce mu zadrżało, gdy odchodził od stołu
- ona oparła rękę na jego ramieniu!
Koniuszkami palców znaki mu dawała
- wiem i rozumiem, razem jesteśmy w tym brzmieniu.

Wieczorem siedziała na ławce pod domem,
żaby dawały znowu swój szalony koncert.
On usiadł obok, lekko otarł się ramieniem.
Uśmiechnęła się w ciszy jak wszystkowiedząca.

Wtedy wyjął organki i zagrał solówkę,
melodię, która związać miała dwojgu serca.
Spojrzała i westchnęła, z lekka się rumieniąc,
a on pozwalał tonąć w uczuciach bez końca!

© Elżbieta Żukrowska 27.11.2019.r.
fot. z internetu

wtorek, 26 listopada 2019

CHANDRA CZY DEPRESJA ?




Chandra czy depresja?

Druga część listopada tak lubi być słotna!
Deszczem złośliwie gada i chlapie nim w okna.
A depresja - wiadomo - tylko na to czeka,
swoje macki rozpuszcza, zagarnia człowieka.

I zasiewa w nim myśli z goryczą i żalem,
by już się nie uśmiechał, by świat nie był rajem.
Człowiek niechby jęczał, a nawet zapłakał,
siedział nieszczęśliwy, o nieszczęściu krakał.

Bo cóż to jest depresja? Co to za choroba?
Ciężko się z niej wydobyć, precz idzie swoboda.
Nic nie chce się robić, ciało bezwładnieje,
mózg otumaniony we mgle się nie śmieje.

Każde jedno działanie rozpacz wywołuje:
ktoś krzywo spojrzał, ktoś zaklął - udręka się snuje!
Odwrotnie - podał rękę, dobrym słowem darzył
- też źle, bo pewnie szyderstwo wysmażył.

Ciężko zwalczyć depresje, zapanować nad nią,
wrócić w czasy uśmiechu lub w przyjaźń układną.
Odrzucić rozczarowania, gorzką melancholię,
wszystkie te płacze, żale. Zaśmiać się pogodnie.

© Elżbieta Żukrowska 25.11.2019 r.
fot. Jacek C.

poniedziałek, 25 listopada 2019

PRĄŻKOWANE, BRUZDKOWANE ALBO Z WYPUSTKAMI...




Wiersz napisany do założeń warsztatowych. :)

Prążkowane, bruzdkowane albo z wypustkami...

Krążek, obwarzanek, maleńka gumeczka,
taki drobiazg, a na co dzień w świadomości mieszka.
Ma chronić przed chorobą i niechcianą ciążą,
byle tylko o czasie pan założyć zdążył.

Starzy ludzie się dziwują takiej nowej modzie,
bo podobną są smaki służące najsłodziej...?
Bywają też wypustki, rowki, coś z dodatkiem żelu...
Wszyscy znają się na nich, czy raczej niewielu?

Rozmiary w milimetrach - tu jest trudność duża,
jak określić i co wybrać, aby się nie wkurzać?
Czterdzieści dziewięć albo aż pięćdziesiąt siedem,
nie jeden facet westchnął - na razie to nie wiem...

Że prezerwatywa jest w powszechnym użyciu
- to już wie każdy młodzian, choć raczej w ukryciu.
A i starsi, stateczni panowie, głośno się nie chwalą
w jakim kolorze i rozmiarze właśnie używają.

© Elżbieta Żukrowska 24.11.2019 r.
fot. Pixabay

DEPRESJA




Depresja

Cóż robić, gdy zalewa cię fala goryczy,
nie możesz zapanować nad smutnym myśleniem?
Gdy żal wezbrał obficie i aż niemo krzyczysz,
gdy wszystko chce cię boleć... Boli! Jest cierpieniem!?

Dziś nie masz przyjaciela, aby się wyżalić,
a z zaciśniętej krtani nawet nie jęk cichy...
Jest bezsilność która ściska obręczami,
by wywrócić myśl każdą w jakiś wykrot lichy.

Depresja wydeptuje wokół domu ścieżki.
Za darmo będzie tylko żabi koncert wiosną.
A ona, uporczywa, szczególnie w czas deszczu,
już się panoszy i wciska, gotowa rozrosnąć...

Jeśliby ktoś zapytał - a dlaczego płaczesz?
- to nie ma i nie będzie szybkiej odpowiedzi.
Ale łzy są zapłatą właśnie za depresję
- za wszystkie krzywe myśli, za to, że cię więzi.

Dlatego to się kryjesz i z krzykiem, i z łzami.
Nie chodzisz opowiadać, co boli i gniecie.
Zamknięta w sobie znosisz łamanie kołami,
izolujesz, zamykasz w najczarniejszym świecie.

© Elżbieta Żukrowska 24.11.2019 r.
fot. Włodzimierz Stąsiek

sobota, 23 listopada 2019

POSTĘP




Postęp

Wiatr wciąż kasztany strąca, do jabłek się dobiera...
Wrzesień z grzybami przyszedł, pora je więc pozbierać.
A komu nie w smak spacer - niech siedzi na przypiecku,
choć teraz jest inaczej, teraz jest przy biureczku.

Jest ekran komputera, rozmowa z Tadziem, Zuzią.
Las? Tam się nie wybieram, gdyż kleszcze grożą ludziom.
Inna jest ludzka jesień - babcia to modna dama,
fryzjer ją często czesze, perły kupuje sama.

Wciąż wygląda na młódkę, pilnie się zmarszczek strzeże.
Z panami nie inaczej - siłownia, viagra i żeń-szeń.
Tak się zmieniają czasy, zmieniają obyczaje.
Świat - jak to powiadają - globalną wioską staje.

© Elżbieta Żukrowska 23.11.2019 r.
fot. z internetu

piątek, 22 listopada 2019

RĘCE




Ręce

Ręce leżą cicho na chłodnej pościeli
wciąż pachnącej słońcem jesiennym powietrzem
tak się wylegiwać ktoś już je ośmielił
wszak niebo lazurowe i nie grozi deszczem

One rade się zerwać - po cóż odpoczynek
chociaż jest zmęczony każdy atom w mięśniach
nie startują w biegu bo dorosły synek
ma dość siły w swoich męskich dużych rękach

Dość sił by zastąpić w każdej jednej pracy
i z uśmiechem mówić o leżakowaniu
mamo odpoczywaj potem się zobaczy
teraz może w dłonie wetrzyj trochę kremu

Jakby nie układała swoich rąk w pościeli
zmieniała pozycje myśląc że to garda
lecz ból dręczący przywrzeć się ośmielił
i wykręca członki i nerwami targa

© Elżbieta Żukrowska 17.10.2019 r.
fot. własne

poniedziałek, 18 listopada 2019

PRZYSIĘGŁABYM



 przysięgłabym

ledwie na chwilę
odpłynęłam myślą
kobiety lubią
tulić słodkie fiołki
a już się stało
to nieodwracalne
z ogniska popiół
w pustych oknach czołgi

nadal wiatr wieje
zamienia w pustynię
rozkoszne razem
zdobne w barwne ciapki
i nic
nie rozpalę
na nowo ogniska
bo nie mam nawet
jednej drobnej szczapki

bierwionka trzaski
nie mam nic

i chociaż było
że razem koniecznie
że nie opuszczę
ciebie aż do śmierci
fiołki liliowo
kiwają główkami
kto by pamiętał
przy takiej demencji

© Elżbieta Żukrowska 18.11.2019 r.
fot. własna

niedziela, 17 listopada 2019

TAKI TEN ŚWIAT


taki ten świat

wiem
już wszystko się stało
przebrzmiało odpłynęło
echo słów zabrzmiało
słabo i kłamliwie

bo słowa były oszustwem
krążyły uparcie
straszyły jak trądem
ale oczy gasły
zabrakło rozmarzenia
a miękki zapach frezji
zmieniał się obojętniał mdlał

łkały skrzypce
saksofon raz i drugi
zajęczał bezradnie
wykrzyczałeś jej imię
daremnie bezładnie
bezlitośnie bo w gniewie
w przypływie szaleństwa

wiatr tarmosił gałęzie
wywołał nieszczęścia
gotowe się rzucić
na to co zaniedbasz

na brak słów o miłości
na uczuć zaniki
na zimne raniące błyski
obojętnych oczu

a stanie się rozstanie

przez chwilę zanurzyć się w oddanie
w uczucia płomienne
i odejść w zapomnienie
na cmentarzysko
niespełnionych nadziei

taki ten świat
nie ma nic trwałego

© Elżbieta Żukrowska 17.11.2019 r.
obraz Hanny Moczydłowskiej-Wilińskiej

ALE KANAŁ



Ale kanał

Ten inny ty - jesteś nowym odkryciem.
Usypiasz nim przyjdzie północ.
Zostaję sama z rozterkami i mgłą.
Nawet nie mogę jednoznacznie przyznać,
że wszystko dziś tak fatalnie szło.
Zostaję sama - jeszcze mam łyk wina
i myśli, które pędzą jak po autostradzie,
choć niewyraźna jest tego przyczyna...
Takie zapętlenie już się cieniem kładzie.
Cieniem na nasz związek. To diabelskie młyny?
Hamletowskie być albo nie być dla nas?
Nie rozumiem życia. Ciebie chcę zatrzymać,
spoić od nowa i dusze, i ciała.
Już wiem - choć to smutne - otwarto mi oczy.
Nie czuję się kochana - to tu zieje rana.
Pomimo wysiłków - a życie się toczy! -
rozłąka jest koniecznością...
Dżizas! Ależ banał!

© Elżbieta Żukrowska 16.11.2019 r.
fot. z internetu

poniedziałek, 11 listopada 2019

CZYTANIE

Czytanie

Zanim przeczyta ostatnie zdanie -
na wschodniej stronie jutrzenka wstanie.

Najpierw różowa, fioletem podbita,
ale już skora jest do powitań.

Choć słońca jeszcze zza mgieł nie widać,
lecz wkrótce będzie w rosie się migać.

I w świat popłyną jego rozbłyski,
tak jak z tej książki - powieść o wszystkim.

Tymczasem powieść, ta przeczytana,
smutno westchnęła, bo skołatana.

Główny bohater życie w niej stracił
- nie jedną łezkę autor zobaczył.

W powieści były wschody, zachody,
opisów sporo - to dla urody.

I dla tworzenia podstaw klimatu,
w którym jest zdrada, miłość, zapłata.

W którym rachunki życie wystawia,
czy czytelnika ten fakt zabawia?

Już raczej wzrusza, dreszcz wywołuje.
Czyta.
Dlatego autor dobrze się czuje.

© Elżbieta Żukrowska
Choszczno, 10 listopada 2019 r.
fot. własna

PUNKTY STYCZNE




punkty styczne

nasze równoległe światy
mają
ledwie kilka stycznych punktów
pies podaje ci łapę
ciężko dźwigasz się do smutków
gniewną ręką szarpiesz witkę

i już

to wszystkie nasze punkty styczne

© Elżbieta Żukrowska
Choszczno, 10 listopada 2019 r.
fot. własna

piątek, 8 listopada 2019

*** (dotykam cię ustami...)




***

dotykam cię ustami
płoną opuszki palców
smakuję twoją skórę
ma zapach szczególny
i sam siebie pytam
czy to jest sięganie
po niebieskie migdały
w tej chwili bezchmurnej

czułość i rozedrganie
w słodkich uniesieniach
szepty i pieszczoty
wśród których jest niebo
obnażone ciała
roztętnione serce
a oczy zamglone
to miłosne credo

© Elżbieta Żukrowska
Choszczno, 7 listopada 2019 r.
fot. własne

czwartek, 7 listopada 2019

ELEGIA NA ŚMIERĆ ŁABĘDZIA




Elegia na śmierć łabędzia

Granatowe morze, jasne bryzgi piany,
ochrypły krzyk mewy na zimnym błękicie,
to niebo o lepsze dziś walczy z chmurami,
zmusza je do ustępstw, bo chce być odkryte.

Konający łabędź słania się wpół żywy,
już oko zamglone i sił wcale nie ma,
wtulić by się jeszcze w spokojny brzeg siwy
- życie zeń uchodzi, znieruchomiał, kona...

A morze mu szumi ostatnią pieśń tkliwą,
żarliwe wspomnienie swobodnych przestrzeni.
Zaś inne łabędzie ku bieli się chylą,
zranione tą śmiercią, zamknięte w milczeniu.

Przestał być fregatą - śnieżną, piękną, dumną.
Płynie w inne światy poszumem żegnany.
Czy tam wody dadzą spokój białym piórom,
czy znajdzie swobodę przestrzeni zuchwałych?

A na brzegu stadko braci posmutniało,
z bezsensowną śmiercią nie mogąc się zgodzić
i tylko wymownym milczeniem  żegnało.
Na niebiańskich wodach już nie zazna grozy.

© Elżbieta Żukrowska
Choszczno, 6 listopada 2019 r. - ostateczna redakcja 12.11.2019 r.
fot. Pixabay

BÓL GŁOWY


ból głowy

nie myśleć
nie podpierać pięściami
nagle ciężkiej głowy
nie skarżyć się
nie prosić o cokolwiek
jak o jałmużnę

wzrok nie musi być w niebie
może być na dole
a pyle zwykłej drogi
tam można odnaleźć
innego człowieka
dramatycznie osamotnionego
zupełnie takiego samego
jak ty i jak ja

a bólu wnętrza i tak
nie da się wykrzyczeć

© Elżbieta Żukrowska
Choszczno, 7 listopada 2019 r.
fot. Włodzimierz Stąsiek

środa, 6 listopada 2019

TO TYLKO FAKTY




To tylko fakty

Rzeczywistość jest taka, że łzy pędzą sznurem,
żłobiąc na policzkach nowe smutku bruzdy,
cisza ranka nędzna, wieczorna do wtóru,
myśli zaś w rozsypce, jak pudełko puzzli.

Dlaczego wszystko poszło do innego brzegu?
Myśli teraz to drzwi zerwane z zawiasów:
ani ich podeprzeć, a domknąć się nie da,
tylko tych łez sieczka, niczym deszcz wszech czasów.

Trudno się opanować kiedy chaos rządzi,
kiedy stary Cygan smutkiem gra na skrzypkach...
A los w głos się śmieje, piasek w oczy zwiewa.
Dramat to, wciąż trauma i niepewność jutra.

© Elżbieta Żukrowska
Choszczno, 6 listopada 2019.
fot. własna

wtorek, 5 listopada 2019

DLACZEGO? DLACZEGO?


/warsztat - #rachunki_UoP/

Dlaczego? Dlaczego?

Same wydatki - aż przykro wciąż liczyć.
Rozsypane kwoty - za duże, zbyt częste!
Ktoś wystawił rachunek - zawyżył usługi,
a za części policzył też źle - można tańsze!

Gaz, prąd i woda - kto tyle zużywa?
Jakby ciągle płynęły szerokim strumieniem!
A ja tylko herbatkę... I zupkę podgrzewam.
Ostrożnie z kąpielą. Teraz kipię gniewem.

To wcale nie koniec - jest jeszcze internet,
pakiet ubezpieczeń i srebrny ekranik.
To nic, że nie oglądam. Płacić wszystko trzeba.
Zupełnie bez sensu, skoro płacę ZA NIC!

Apteka. W tym miejscu już pulsuje głowa.
To istne szaleństwo - dwadzieścia pięć leków!
Kiedy ich nie biorę, to czuję się zdrowa,
ale lekarz przymusza - mieszka niedaleko.

Sprawdza, co już połknęłam i mierzy ciśnienie.
Osłuchuje serce, bierze krew na cukry.
Posuwa się do tego, że patrzy w talerze
i woła oburzony - Dlaczego chleb suchy?

©
Elżbieta Żukrowska
Choszczno, 5 listopada 2019 r.
fot. własne

ZADBAJ O PSA




Zadbaj o psa

Wiatr każdym listkiem poniewiera,
utytła w deszczu, nawet w błocie,
a my tak sobie przy kominku,
w herbatce mamy tysiąc pociech.

Deszcz czasem w okna mocno bije,
sponiewierane krzaczki, drzewa,
a my przy ogniu - jest cieplutko,
kominek nam piosenkę śpiewa.

Gdy czasem pies zawodzi głośno,
gdy wielką skargę słychać w głosie,
to i nam przykro - pewnie moknie,
zimno mu w łapki gdzieś na szosie.

Może to skarga jest na pana,
który mu budy nie wymościł,
gdy deszczem siecze tak od rana
- psu trzeba więcej niźli kości.

© Elżbieta Żukrowska
Choszczno, 5 listopada 2019 r.
fot. Pixabay

niedziela, 3 listopada 2019

RACHUNEK ZA DZIŚ I ZA WCZORAJ



/warsztat - #rachunki_UoP/

rachunek za dziś i za wczoraj

zapamiętasz me imię
nawet gdy ten żagiel
zniknie za horyzontem
daleko odpłynie
gdy świece pogasną
i gdy zapach zginie

pamiętaj
to ci nie da zasnąć
rachunek wystawię
za dziś i za wczoraj
za każdą
straconą minutę
za brak twej czułości
za chłód bez miłości
bo zanikł ci dowcip
zrobiłeś się obcy
i brak innej opcji

pamiętaj
to wszystko policzę
opiszę wykrzyczę
rachunek
już teraz wypiszę

© Elżbieta Żukrowska
Choszczno, 3 listopada 2019 r.
fot. własne

BYWA TAK OJ BYWA




bywa tak oj bywa

nutki poezji czas pozrywał
czy jeszcze jeden wiersz popłynie
pośród tajemnic światłocienia
nawet poezji jest już zimniej

poeta wkłada rękawiczki
ma całkiem zimny kaloryfer
czasem mu się gorąco przyśni
kiedy miłosny wspomni upał

eh pan poeta szkoda gadać
zamiast opału kupi szklankę
wody rozmownej z niego badacz
wiersze się sypną gdy ma sztancę

później odpowie na pytanie
musi być nieco podchmielony
wiersze to dobra jest zabawa
a na nich kłamstw rosną zagony

© Elżbieta Żukrowska
Choszczno, 1 listopada 2019 r.
fot. z internetu