piątek, 31 października 2014
833//14. UMILKŁAŚ ZASŁUCHANA
Umilkłaś zasłuchana
Umilkłaś wsłuchana w siebie.
Serce w ból i tęsknotę dalej grzęźnie.
Tak nagle sama... Niepogodzona!
Bo jakże się godzić z takim odejściem?
Znów niesiesz kwiaty. Chryzantemy.
Ustawiasz je na białej płycie.
Łzy same płyną... Znicz zapalasz.
Och...
Czemu Pan skrócił tak młode życie?
© Elżbieta Żukrowska 31.10.2014.
Fot. z internetu
832//14. CISZY CZAS I CHRYZANTEM
Ciszy czas i chryzantem
Uczucie w twoim sercu stałe,
choć czas przeminął, zgasił świeczkę...
Tylko w pamięci pozostało
imię i tęskność - już na wieczność.
I obraz twarzy pod powieką...
Tymczasem srebrna cisza dzwoni.
Trzy chryzantemy zapach sieją...
A ty na cmentarz. Idziesz do NIEJ.
© Elżbieta Żukrowska 31.10.2014.
Fot. z internetu
831//14. ŻÓŁTE CHRYZANTEMY
Żółte chryzantemy
Zdaje się, że ciągle jest ten śmiech,
pamięć kochanych gestów, zwrotów
i ciepłych spojrzeń, i drgnienia serca...
Lecz już nie bije. Od ponad roku.
Dziś tylko niesiesz na cmentarz znicz,
ustawiasz żółte chryzantemy.
I gdzieś od nowa płynie myśl:
"Czemuś opuścił mnie, kochany...?".
© Elżbieta Żukrowska 31.10.2014.
Fot. z internetu
830//14. OCALĘ CIĘ
Ocalę cię
Łódeczką małą z nurtem rzeki
płyniesz do ujścia w słone morze.
Tam się zatrzymaj, nie płyń dalej!
Przy molo stoją jachty duże...
Gwiazdy pokażą tobie drogę,
żagle z radością wiatr wypełni.
Dobrą energią ci pomogę -
abyś powrócił raz kolejny.
A gdy już redę, port zobaczysz,
z nadzieją, że to koniec drogi,
być może śmierci spojrzysz w oczy,
lecz będę z tobą po raz drugi.
I kiedy wzniesiesz oczy w niebo,
kiedy dziękować będziesz sercem,
zdarzy się znowu coś pięknego,
nie poznasz, komu to zawdzięczasz...
© Elżbieta Żukrowska 6.02.2014.
Fot. z internetu
829//14. JUŻ NIE ZAWRACAJ MI GITARY
Już nie zawracaj mi gitary
Nic więcej się już nie należy
za dzień, za sen, za cztery łzy...
Niebo? Cóż "niebo"? Ot, zimą śnieży,
wiosną rozdaje tęcze... Trzy.
Nie, nic więcej - żadnych dopłat,
te maki były, co to wiesz...
Później poziomek kilka - rozpacz!
Mogło być więcej, ale deszcz...
W jakiś czas potem były jabłuszka:
duże, pachnące papierówki
i koc pod gruszą (może śliwą?),
a na koc weszły rzędem mrówki...
Nie, nic nie płacisz. Złote orzechy
sypały się na nas z leszczyny.
Wtedy to właśnie nowe uciechy...
To oglądanie na dziewczyny.
Już tego nie ma. Jak ciebie ze mną.
Ani twych oczu, rąk ciekawych.
Wszystko skończyło się jesienią.
Więc nie zawracaj dziś gitary!
© Elżbieta Żukrowska 13.02.2014.
Fot. z internetu
czwartek, 30 października 2014
828//14. EH, ŻYCIE!
EH, ŻYCIE!
Życie przemija szybko i trywialnie.
Nie rozpoznaje przyjaciół ni wrogów.
Kolejne chusty zdejmuje legalnie,
i ukazuje starczą już urodę.
Wszystko zależy od trosk i od genów,
one zmarszczkami ozdobiły twarze.
... Następna chusta i już jesteś siwy.
Jeszcze jedna... nawet wzrok się maże...
Ot, życie! Kapryśne, swawolne za razem.
Naigrawało się z ciebie przez lata.
Raz na wozie, raz... I pod nakazem
robisz, bo musisz. Utrata zdrowia - twoja zapłata.
© Elżbieta Żukrowska 17.12.2013.
Fot. z internetu
Remanenty
827//14. * * * (Jesteś gigantyczną...)
* * *
Jesteś gigantyczną tęsknotą,
uskładaną, uciułaną przez lata.
Od tak dawna...
Staram się nie wydać skargi.
Nauczyłam się
patrzeć na ciebie z uśmiechem.
Ani się domyślasz,
jak bardzo to trudne...
Wszelkiej pomyślności życzę.
© Elżbieta Żukrowska 1.01.2014.
Fot. z internetu
Remanenty
826//14. SPADŁY CI ŁUSKI - MÓWISZ
SPADŁY CI ŁUSKI - MÓWISZ
Rozmowa ze mną już cię nuży,
szukasz powodu do rozstania,
jesteś jak robak na haczyku,
zaraz chcesz nowego rozdania...
Zarzuty bezrozumne czynisz,
nie słuchasz moich argumentów,
rzucasz słowami aby szybciej,
a cały jest jak nadęty...
Spadły ci właśnie łuski z oczu,
widzisz mnie w nieco w innym świetle,
a więc podnosisz już ton głosu
i atakujesz wręcz zaciekle...
Gdzieś się podziała twa układność,
zgubiłeś czułość, delikatność.
Chcesz mnie zatopić w tych zarzutach.
Ale za mocno dziś dopiekłeś...
I wystawiłam twe walizki,
nędzne koszule, jeansy modne,
w zasadzie to właściwie wszystko.
Zamki zmieniłam przed południem.
© Elżbieta Żukrowska 21.12.2013.
Fot z internetu
Remanenty
825//14. MOŻE NIEDŁUGO PORA IŚĆ...
MOŻE NIEDŁUGO PORA IŚĆ...
Posłuchaj o czym wieje wiatr,
wpadł między drzewa w twoim sadzie,
nastroił skrzypce - teraz gra -
tańczące nutki w uszy kładzie.
Posłuchaj, co to jest za rytm,
przecież jest zgodny z twoim sercem...
Może niedługo przyjdzie czas iść,
gdzie czeka na mnie właśnie miejsce.
Zaczarowany uśnie wiatr -
anielskie głosy i chór z nieba...
To ten najbliższy dla mnie świat
- innego już mi nie potrzeba...
© Elżbieta Żukrowska 21.12.2013.
Fot. z internetu
Remanenty
824//14. JESIEŃ? - TAK, JESIEŃ...
JESIEŃ? - TAK, JESIEŃ...
A las jesienny ciągle płonie,
choć brzozy gubią ostatnie liście.
Dywan pod stopy położony -
jest całkiem rdzawy, lśni złociście...
Wiatr tylko uporczywie śpiewa,
zmusza do pląsu grube konary
i ogałaca wszystkie drzewa,
by jednakowo wyglądały.
Słońce bezsilne coraz niżej,
nie wspina się świecić w zenicie.
Chłodem zaciąga od północy,
niedługo zmrozi wszelkie życie.
Wiatr tylko uporczywie śpiewa,
zmusza do pląsu grube konary
i ogałaca wszystkie drzewa,
by jednakowo wyglądały.
Słońce bezsilne coraz niżej,
nie wspina się świecić w zenicie.
Chłodem zaciąga od północy,
niedługo zmrozi wszelkie życie.
© Elżbieta Żukrowska 29.10.2014.
Fot. Mirosława Pisarkiewicz
środa, 29 października 2014
823//14. CZAS RELAKSU
CZAS RELAKSU
Zdjął krawat, garnitur do szafy,
czas pracy się skończył, napięcie rozluźnił.
Odrobina luksusu - odpoczynek sączyć
niczym drinka dobrego po długiej podróży.
W szerokim oknie roztapia się słońce,
woła, zaprasza, przykuwa uwagę zachodem.
On zastanawia się: czy gorąca kąpiel,
może długi prysznic i herbata z miodem...?
Lato mija... Słońce się dopala...
Dobiegają odległe głosy natury.
Słodki odpoczynek, jeśli się pozwoli
na pełny relaks... opuszczając mury...
© Elżbieta Żukrowska 21.12.2013.
Fot. z internetu
822//14. PORZĄDKI W SERCU
PORZĄDKI W SERCU
Nie warto z nim - w myślach powtarzam.
Chcę samą siebie przekonać do racji.
Nie warto! - A serce ciągle głupieje.
Jakby więcej wiedziało - od czasu kolacji...
Mam rozpalone czoło i gorące dłonie,
w mieszkaniu zbyt smutno i obco...
Niedawno - cieszyłam się balkonem
i z sąsiadami mówiłam przez okno...
Teraz wyciszenie, żadne poematy.
Skowronki i słowiki zamilkły na zimę.
A ja z serca wyrzucam zdębiałe dramaty
i wszystkie rozmarzenia - jako zbyt dziecinne.
© Elżbieta Żukrowska 21.12.2013.
Fot. z internetu
Remanenty
821//14. ZWĄTPIENIE SIĘ WKRADŁO
ZWĄTPIENIE SIĘ WKRADŁO
Nie chcę być wszędzie,
ani biec daremnie.
Może tęsknoty uśpiły się w duszy.
Nie muszę się spieszyć.
Nie chcę być w wyścigu.
Wybieram drogę w skupieniu i ciszy.
Zatrzymać wczoraj?
A przecież nie mogę!
To tylko cienie, kuszące wspomnienia.
Nawet, jeśli historie lubią się powtarzać...
Z jednej strony mgłą nadziei,
a z drugiej - powiało zwątpieniem.
Prawda zazwyczaj gdzieś pośrodku leży...
Kiedyś, dawno, zwątpiłeś,
przestałeś mi wierzyć...
ale i sam sobie też nie dowierzałeś...
Wygasiłam emocje.
A może nic nie wiem...?
Tak czy tak - nie chcę okryć tego gniewem.
Rozstanie - jakich wiele...
Czas mgłę nam przywieje.
Wyblakną fotografie, dopalą się świece...
Tylko wspomnienia
- a tych nie wymieciesz...
© Elżbieta Żukrowska 21.12.2013.
Fot. z internetu
Remanenty
820//14. FANTAZJA
FANTAZJA
Nie chciała darów - bisioru i złota,
nie wyciągała ręki po to,
jedynie, gdy słońce na niebie,
schowała blasku dzban dla siebie.
Na czarne dni i smutek wielki,
gdy przyjdzie czas mierzyć kropelki,
w kieliszku zalśni tęcza barwna
- lecz złudą bywa, chociaż ładna.
Rozszepcze się w każdym umyśle,
by mamić sobą bardzo ściśle,
wykrzywić obraz ten prawdziwy,
a wstawić piękny - choć fałszywy...
© Elżbieta Żukrowska 17.06.2014.
Fot. z internetu za Maria Eliza de Carvalho
wtorek, 28 października 2014
819//14. OCZEKIWANIE
OCZEKIWANIE
Myśli roztrzepotane niczym firanka na wietrze.
Czas popędza godziny tykaniem zegarów.
Na skraju snu i jawy przyczajone szczęście
- jeszcze nie wie, jak wielkim ma się tu objawić.
Drogi szare zwyczajne, nic poetycznego,
niby szale rozciągnięte między pagórkami,
skupione węzłami skrzyżowań, uprane ulewą,
po bokach ozdobione starymi drzewami.
Czas i przestrzeń. Chwila staje się wiecznością.
Przestrzenie zbyt rozległe. Mila - a jak nieskończoność.
Drobny człowiek pomiędzy... wszak miał żyć z radością.
Czas - zaledwie oczekiwanie na dobrą wiadomość.
© Elżbieta Żukrowska 28.10.2014.
Fot. z internetu
818//14. ŻYCIE KOŁEM...
ŻYCIE KOŁEM...
Otwórz oczy, otwórz je szeroko!
Coś stanie się za miesiąc, może już za dzień.
Nie pozwalaj, by przemknęło szybko, obok, chyłkiem...
Nie dopuść, by odsunęło cię w ten głęboki cień!
Masz w sobie dość energii, by z samotnej wyprawy
powrócić jak zdobywca i w glorii zwycięstwa.
Więc dlaczego ciągle miewasz oczy jakby łzawe?
Dlaczego sam sobie już zaprzeczasz męstwa?
Zwątpienie? Brak zaufania do samego siebie...?
Gdzieś się zapodziały ważkie argumenty...
Ot, wszystko w biegu i czas sponiewierał ciebie -
a przecież są wspomnienia, słodkie sentymenty.
W swoim azylu "bezpiecznej pieczarze"
(jak żartobliwie określasz swe lokum),
jest miejsce na internetowe wojaże
lub odgrodzenie od świata - po grób święty spokój.
Kiedy przywołuję, byś otworzył oczy
- mam na myśli tylko, byś się nie odcinał.
Życie, jak to życie - wciąż się kołem toczy
i, prawdę powiedziawszy,
nie będzie ta - to będzie inna dziewczyna...
© Elżbieta Żukrowska 23.10.2014.
Fot. z internetu
poniedziałek, 27 października 2014
817//14. "DO PRZODU ŻYJ"
"Do przodu żyj"
I nie ma go w twym życiu.
Wyszedł kuchennymi drzwiami.
Maleńki człowieczek z bardzo małym sercem.
Chciał dużo zagarnąć, a zgrzytał zębami...
Rad innych oglądać w brzydkiej poniewierce...
Dobrze, że nie rozpaczasz, a masz dużo planów.
Mydłek i narcyz z niego był aż wyjątkowy!
Zawsze "ja" stawiał na pierwszym miejscu.
Tylko o sobie chciał słuchać peanów
i tylko dla siebie miał miejsce w sercu.
Masz dość silnej woli i w oknie nie stoisz,
pogrzebałaś dość szybko zmącone uczucia.
Usunęłaś drobiazgi, by duszę ukoić
- niech już nie zaśmiecają samotnego życia.
Wiem - nie chcesz szarego zmierzchu,
bronisz się przed echem tamtego muzyka.
I idziesz do ludzi ustrojona w uśmiech,
a ja ci życzę, aby już nie znikał.
© Elżbieta Żukrowska 22.10.2014.
Fot. z internetu
816//14. ROZMOWA Z SERCEM
ROZMOWA Z SERCEM
Serce - ja cię nie oddam, więc już dłużej nie proś,
bo darmo szlochasz i rwiesz się, szalone!
Przecież tamten zaledwie udawał, że kocha.
Na szczęście spostrzegłam, żeś jest odrzucone...
Śmiał się, lekceważył, nawet źle traktował.
Nie miał dość czasu... I miłego słowa.
Inne panie czule wzrokiem obejmował,
może nawet zapraszał i winem częstował...
W szczególnym mgnieniu przejrzałam na oczy.
Dopuściłam do głosu tak zwany rozsądek.
Niech on teraz prostuje i porządnie kroczy.
A ty - serce moje - już wiele nie żądaj!
Nie będzie rozmów, nawet SMS-ów.
Właśnie przed chwilą włączyłam blokadę.
Żeby nie kusiło, nie czekało głosu...
Tylko czy rzeczywiście tak milczeć dam radę...?
© Elżbieta Żukrowska 21.10.2014.
Fot. z internetu
815//14. JESIENNY LAS
JESIENNY LAS
Ach! Te pyszne topazy, soczyste rubiny!
Rosą wykarmione szmaragdowe liście!
I już las ustrojony - jak na oświadczyny.
A kiedy wesele? - pytać mogą wszyscy.
Sosny jednak nieczułe i stroszą swe igły,
wiatr z lubością wybiera co najwyższe drzewa.
I szumi pieśń prastarą tuląc się w konarach,
to zlewa ziemię deszczem, bo chmur łzy rozsiewa.
Taka to jesień zawładnęła lasem.
Dywanami z liści okryła mchów zieleń.
Szeleści najpiękniej każdym źdźbłem i listkiem,
i zaprasza w głąb lasu po koszyk opieniek...
Jednak nadmiar wilgoci niszczy barwy ziemi.
Umierają kolejno topazy, czerwienie...
Brunatny zapach jest taki soczyście-jesienny,
a biały płaszcz zimy blisko - skryje to odzienie.
© Elżbieta Żukrowska 18.10.2014.
Fot. z internetu
814//14. NA POWITANIE DNIA
NA POWITANIE DNIA
Gdy pierwsza jasność wkrada się przez szczeliny zasłon,
dociera do twych powiek i już nie daje zasnąć...
Przeciągasz się z rozkoszą i chwytasz resztkę senków,
by dośnić je na jawie, z kimś, kto pełen wdzięków...
I już dwa ciała tulą się sprężyście i gibko,
oddechy przyspieszone, ręce tańczą szybko...
Lepiej ich nie podglądać w miłosnym spotkaniu,
o własne się postarać... Na dnia powitanie...
© Elżbieta Żukrowska 11.09.2014.
Fot. z internetu
813//14. CZEKAM CIĘ
CZEKAM CIĘ
Przyjdź, czekam cię, kocham!
Przyjdź, jeśli tylko chcesz.
Mam dla ciebie maliny
i trzepoty rzęs.
Nieważne, że jesień
i słowik nie śpiewa,
mam słodką herbatkę,
która też rozgrzewa...
Czekam ciebie - przyjdź!
Pragnę, byś mi mówił
te specjalne słowa,
któreś z dawna dla mnie
na ten dzień zachował...
Abyś już rozmarzył
me dziewczyńskie serce,
poprowadził w miłość
trzymając za ręce...
Czekam ciebie wciąż!
© Elżbieta Żukrowska 11.09.2014.
Fot. z internetu
812//14. JESIENNY DOM Z DZIECIŃSTWA
JESIENNY DOM Z DZIECIŃSTWA
Już pociemniały szyby w oknach,
jesienny wiatr stuka do drzwi.
Są ciepłe ściany i nie zmokniesz
- piec ciepły, ogień wciąż się tli.
A na komodzie radio tatry
sączy muzykę jak w senną mgłę,
pod piecem dwa leniwe koty
opowiadają mrucząc swój sen.
Pod oknem spory kosz z jabłkami
- to ostatnie złote renety,
pestki z nich będą wyzbierane
na naszyjniki i bransolety.
Na płycie z boku czajnik śpiewa
z lekką i zwiewną chmurką pary;
trzeba dołożyć szczapkę drewna,
by tego songu nie przerwały.
Ciepło, przytulnie w kręgu światła,
śmieją się ciepłe kafle pieca;
szyby zasłania biała firanka...
Drobne marzenia właśnie lecą...
© Elżbieta Żukrowska 25.10.2014.
Fot. z internetu
811//14. RAZ NA WOZIE, CZĘSTO - NIE!
RAZ NA WOZIE, CZĘSTO - NIE!
Takie już jest to nasze życie...
że raz na wozie, raz pod wozem...
Po co lokować źle uczucia
- i katastrofa wnet gotowa.
Można też kupić dom wspaniały
i "cuda-wianki" wyszykować,
wystarczy sąsiad nie-wspaniały
- jest katastrofa koncertowa...
Można być właścicielem wozu,
który się dobrze wciąż spisuje...
Dobrze? - lecz do pewnego czasu,
aż coś na trasie się zepsuje...
Można wyliczać w nieskończoność:
tu zależności, tam potyczka...
A los się z nas naśmiewa w kułak,
co chwilę dostajemy pstryczka!
© Elżbieta Żukrowska 26.10.2014.
Fot. z internetu
- i katastrofa wnet gotowa.
Można też kupić dom wspaniały
i "cuda-wianki" wyszykować,
wystarczy sąsiad nie-wspaniały
- jest katastrofa koncertowa...
Można być właścicielem wozu,
który się dobrze wciąż spisuje...
Dobrze? - lecz do pewnego czasu,
aż coś na trasie się zepsuje...
Można wyliczać w nieskończoność:
tu zależności, tam potyczka...
A los się z nas naśmiewa w kułak,
co chwilę dostajemy pstryczka!
© Elżbieta Żukrowska 26.10.2014.
Fot. z internetu
niedziela, 26 października 2014
810//14 MOJE LATA SIEDEMDZIESIĄTE
MOJE LATA SIEDEMDZIESIĄTE
Wczesne lato łąką oddycha,
syci zapachem świeżego siana,
brzmi owadów radosna muzyka
zanim zniknie rosa poranna.
Obudzone najwcześniej skowronki
wyśpiewują srebrzyste tęsknoty,
cichuteńko wtórują im dzwonki
- już czekają słonecznej spiekoty.
Trzy biedronki na liściu rajgrasu
- uginają go, jak trampolinę,
poszukują najlepszych przysmaków
nim odlecą hen w dal - w koniczynę.
Długi rząd starych wierzb ociężałych,
co od drogi odgradza pastwisko,
po zimowym przycięciu ustroił
gałązeczki w szeleszczących moc listków.
Dzieci wreszcie są wolne od szkoły,
któreś gra na wierzbowej fujarce,
a na drodze w pobliży stodoły
mają znowu być mecze w dwa ognie.
Nie ma jeszcze telewizorów,
tylko w radio
"Podwieczorek przy mikrofonie".
Za to są adaptery i płyty,
i prywatki,
a marzeń - już pełne dłonie...
© Elżbieta Żukrowska 15.10.2014.
Fot. z internetu
809//14. PIERWSZE OPOWIEŚCI
PIERWSZE OPOWIEŚCI
Szalone bzy są po ogrodach!
Kiście nabrzmiałe zapachami!
Słońce wygrzewa ścianę domu,
złoci piaseczek pod stópkami...
A dom stareńki i drewniany,
i ściana jego dziurkowana,
w sam raz by w każdą dziurkę wkładać
kwiatuszek mleczu - już od rana.
I przy tym płyną opowieści
o płowowłosych królewiczach,
o ptaszkach zamykanych w klatkach
- rozdzierających ich tęsknicach!
Szepczą się cicho nowe treści
o gadających biedroneczkach,
o domkach z grzybków i krasnalach,
jeżach, ślimaczkach i mróweczkach...
Wszystkie te baśnie nieskończone,
bo wciąż coś nowe i zachwyca...
A mała główka nie pomieści
tych bogactw świata oraz życia...
© Elżbieta Żukrowska 15.10.2014.
Fot. z internetu
sobota, 25 października 2014
808//24. Z BALKONU JULII PATRZĄC
Z BALKONU JULII PATRZĄC
Odczarowany balkon. I my odczarowani...
A jednak... Na dnie duszy tęsknota się tli...
Cóż, że dzień znów umknął...?
Że śnieg gdzieś poprószył...
Po alejkach marzeń wszak idziemy MY...
© Elżbieta Żukrowska 25.10.2014.
Fot. z internetu
piątek, 24 października 2014
807 //14. BIEDA
BIEDA
Przez twoją głowę myśli biegną
już nasączone najobficiej
troskami, niedostatkiem, biedą,
tym, co za tobą, co jeszcze w życiu...
Ile się zdarzy, a co ominie?
O, niechby wreszcie przyszło dobro!
Troska w ciemnościach niech zaginie
i już nie trafi do nikogo.
Tych skołatanych myśli mrowie!
Pierwsza codzienna - co do garnka...?
Którą opłatę najpierw zrobić?
Cóż, że konieczna jest firanka...
Że na okrągło dwie spódnice...
Niech wytrzymają choć do lata!
Na buty czeka wszak Józiczek:
rozpadły się tamte od brata...
To takie troski, co gryzą oczy,
a w samotności długo się płacze.
Bezradność wpadła i nie chce odejść,
wypycha na los żebraczy...
Widziałaś przez okno lodziarni
- znajomi z dziećmi są na lodach.
Chciałabyś... wzdychasz bezradnie.
Ale nie możesz... Bardzo szkoda...
Już nie zaciskasz groźnie pięści,
przestałaś szukać lepszej pracy.
Nie masz stosownych znajomości.
Nikt nie zaprosi do współpracy...
Przestałaś jakoś marzyć skrycie,
już na to nawet szkoda czasu.
Przed snem przebiegasz swoje życie
z wielką goryczą, bez dystansu.
Nie masz recepty, brak jest leku,
który by zmienił położenie.
Eksmisji boisz się najbardziej
- to jest największe zagrożenie...
Pięć dni w tygodniu zupa wodzianka,
cały jej sekret w margarynie...
Do tego ziemniak, grochu szklanka...
I nie pokazać nic po minie...
Prąd... Maksymalne oszczędzanie!
Podobnie z wodą i szamponem.
Całe myślenie skierowane
na to, bez czego można się obejść...
Zrezygnowałaś ze wszystkiego,
starając się żyć najoszczędniej.
Choć się nie godzisz w głębi siebie
- to jednak ręki nie wyciągniesz.
Ta bieda... Z dnia na dzień bardziej
jesteś zaszczuta i samotna.
Dość zastawiłaś już w lombardzie
Nikt się o ciebie nie kłopotał...
© Elżbieta Żukrowska 22.10.2014.
Fot. własne
czwartek, 23 października 2014
806//14. TYLKO PUSTKA
TYLKO PUSTKA
Pogubiłam się.
Zagubiłam dosłownie.
Brak kotwicy.
Miejsca, które nazywam "dom".
W myślach chaos,
choć oddycham swobodnie.
W sercu pustka:
głęboko, daleko
- aż po nieba skłon...
© Elżbieta Żukrowska 21.10.2014.
Fot. z internetu
środa, 22 października 2014
805//14. NAD WODĄ
NAD WODĄ
Kaczki kołyszą się na wodzie,
gdzieś echo niesie ptasie głosy,
drzewa wciąż marzą o urodzie,
czeszą ostrożnie długie włosy...
Owadów roje pracowicie
Owadów roje pracowicie
zbierają pokarm mącąc ciszę,
a trzciny znów przy samym brzegu
zmęczony wiatr do snu kołysze.
Czasem w to wedrze się jękliwy,
Czasem w to wedrze się jękliwy,
żałosny klangor cnych żurawi...
Ale my razem i szczęśliwi,
wszystkie złe wróżby poza nami.
© Elżbieta Żukrowska 22.10.2014.
Fot. Mirosława Pisarkiewicz
© Elżbieta Żukrowska 22.10.2014.
wtorek, 21 października 2014
804//14. WALCZ! WALCZ!
WALCZ! WALCZ!
Już nie opuszczaj głowy, a zwyciężysz wszystko,
masz nogi i ręce, a do tego głowę.
Wystarczy tych "narzędzi" odpowiednio użyć
(tu szczególnie głowę polecam)
- a zdobędziesz szczęście - może choć w połowie...
Po cóż się godzić na ochłapy z życia,
sięgaj odważnie po najlepsze kęski.
I tak niezbyt wiele jest do zdobycia,
nie aprobuj nawet jednej drobnej klęski.
© Elżbieta Żukrowska 21.10.2014.
Fot. Dorota Drabent
poniedziałek, 20 października 2014
803//14. A KIEDY PRZYJDZIE CZAS...
A KIEDY PRZYJDZIE CZAS...
A kiedy przyjdzie czas, że wiersze...
że aksamitne chwile z poezją,
znikną jak jesienią świerszcze,
i już jednego słowa na pewno
nie napiszę - w to miejsce kilka łez...
Zbiorki te niech świadczą,
że był czas ze mną... za mną czas...
Taki, w którym
za wierszem pisał się wiersz...
© Elżbieta Żukrowska 18.10.2014.
Fot. własna
niedziela, 19 października 2014
802//14. ZBYT PIĘKNIE, ABY CIĄGLE SPAĆ
ZBYT PIĘKNIE, ABY CIĄGLE SPAĆ
Kolorowe korony drzew...
Świat nierealny - niemal z baśni...
Mnie pod takimi drzewami biec!
A tu szept - zaśnij... teraz zaśnij...!
Nie będę spała - życie w garść
- niech nęci, woła, pokrzykuje!
Takie radosne, bliskie gwiazd!
Trudno wyrazić, co dziś czuję!
Jesień zachwyca, barwi świat,
zamienia w dywan wrzosowiska,
a dzikie wino ze starych krat
mocnym burgundem właśnie błyska.
I liści zamieć - jak barwny szal
rozwiany przez porywy wiatru,
horyzont po niebieską dal
mgłą nasączony - lodowatą...
Czas oczy przymknąć, wołać sen,
zmęczone niech przestaną mrugać,
wypocząć, zanim nowy dzień...
Niech dobry sen uczyni cuda.
© Elżbieta Żukrowska 18.10.2014.
Fot. Mirosława Pisarkiewicz
Nie będę spała - życie w garść
- niech nęci, woła, pokrzykuje!
Takie radosne, bliskie gwiazd!
Trudno wyrazić, co dziś czuję!
Jesień zachwyca, barwi świat,
zamienia w dywan wrzosowiska,
a dzikie wino ze starych krat
mocnym burgundem właśnie błyska.
I liści zamieć - jak barwny szal
rozwiany przez porywy wiatru,
horyzont po niebieską dal
mgłą nasączony - lodowatą...
Czas oczy przymknąć, wołać sen,
zmęczone niech przestaną mrugać,
wypocząć, zanim nowy dzień...
Niech dobry sen uczyni cuda.
© Elżbieta Żukrowska 18.10.2014.
Fot. Mirosława Pisarkiewicz
801//14. NOC BEZ TCHU
NOC BEZ TCHU
Senki, które nie chcą się śnić...
senki oddechem na chwilę wstrzymane...
Czas zbyt szybko pędzi im... i mi...
Zaczaiły się właśnie gdzieś przy ścianie.
Gdzie ramiona co ochronią w noc?
Gdzie te słodkie, ciepłe przytulenia...?
Światła ktoś pogasi, poda koc.
I zadrżą od nowa specjalne westchnienia!
Jeszcze kilka pieszczot zanim dzień,
zanim nas obudzi uśmiechnięty promyk.
A tymczasem śni się ten sam sen,
jeszcze skóra pełna twoich dłoni...
© Elżbieta Żukrowska 19.10.2014.
Fot. z internetu
sobota, 18 października 2014
WIERSZE SZAROZŁOTE - nowy tomik
Jest wreszcie długo oczekiwany nowy trzeci już tomik .
Gdyby ktoś chciałby nabyć... Zapraszam...!
bietka150@gmail.com
800//14. SNY MARZENIA I WYOBRAZENIA
SNY, MARZENIA I WYOBRAŻENIA
Niech sen przybywa, skoro noc wezbrała
i w atramentowych cieniach Morfeusz usypia...
Niech płynie z mgiełkami tak, jak będziesz chciała:
chyłkiem lub odważnie po marzeniach skakać...
W roztopionych świecach umierają blaski,
za to do życia powstają święte rozmyślenia,
pod osłoną nocy wyklute w przepaści:
w najgłębiej ukrytych przy sercu marzeniach.
Tocząc się jak koralik, który z nagłą spadnie,
swój bieg rozpoczyna od iskrzącego błysku.
A po chwili już sięga po mocarne ramię,
aby przeprowadzić zamierzenia wszystkie.
Sen, niby zwykły, z nagła się przemienia
w feerie barw i wrażeń, wybucha świetliście!
I leci ku gwiazdom, jak tęczowe drżenia,
a magia emocji porozpala wszystkie.
© Elżbieta Żukrowska 18.10.2014.
Fot. z internetu
środa, 15 października 2014
799//14. GDY WSTAJE PRYWATNY ŚWIT
GDY WSTAJE PRYWATNY ŚWIT
Tak ważna jest pora, gdy się świt wyłania,
za chwilę promienie przebiją najtęższy mrok.
Roztańczą jak iskry nad ogniskiem!
I te barwy dla budzenia twych oczu!
Daj, daj mi rękę! Jeszcze jeden krok!
Jeszcze jedna chwila - ramieniem otoczysz...
Już jest dla ciebie ten czas - ta kobieta!
Ta, o której myślałeś dzień i rok.
Dzień i rok.
Teraz już znasz odpowiedź - co będzie za tydzień.
Za dzień i rok. Dzień i rok.
Znikł mrok.
Na wschodzie już wyraźne i różowe słońce.
A ty masz dłonie pełne czułości
i serce wypełnione szczodrze miłością.
© Elżbieta Żukrowska 30.12.2013.
Fot. z internetu
Remanenty
wtorek, 14 października 2014
798//14. NIE PYTAŁAM...
NIE PYTAŁAM...
Nie pytałam, jak to z tobą jest,
kiedy otwierają się prywatne czarne dziury
i mózg zaczyna się toczyć na manowce.
Ale wiem, że wyrastają ogromne drzewa - to twoje poczucie winy.
Pojawiają się macki gigantycznych ośmiornic - jak twoje błędy.
Szarpie cię powtarzająca się drobnica ataków na życie.
Idę do ciebie.
Zapalam lampkę przeciwmgielną.
Rozplątuje zwoje, które chcą cię unieruchomić.
Podaję dłoń, ramię, możesz się na mnie wesprzeć.
Ale jesteś zbyt dumny, by przyjąć pomoc kobiety.
Tak trudno wydobyć słowa, pokazać własne wnętrze
- zwyczajnie zwierzyć się,
byśmy to najtrudniejsze dalej już nieśli we dwoje.
To takie proste - uwierz swojej kobiecie!
Tobie będzie lżej, a ona przestanie zamartwiać się o ciebie!
© Elżbieta Żukrowska 30.12.2013.
Fot. z internetu
Remanenty
797//14. GDY NADMIAR SMUTKÓW ...
GDY NADMIAR SMUTKÓW
Wpadłam w odmęty
smutków przeróżnych,
taplam się w nich
niczym kaczuszka w kałuży!
A przecież chciałabym zdecydowanie
mieć czystą wodę - mój panie!
Lecz nie powstanie z kałuży
nawet jezioro - choćby nieduże.
A moje smutki... wciąż gęstnieją...
Trzeba z odwagą przeciąć każdy,
osłabić siłę ich rażenia.
Zmniejszyć emocje,
dociec prawdy,
cóż one mają tu do robienia!?
Odrzucić precz węźlaste kłącza,
nie mają prawa się ukorzeniać!
Zniszczyłam wszystkie
- żaden nie został
do dalszego smęcenia!
© Elżbieta Żukrowska 2.04.2014.
Fot. z internetu
Remanenty
796//14. BIAŁE ŻAGLE - WIERSZE BIAŁE
BIAŁE ŻAGLE - WIERSZE BIAŁE
Ty uwierzyłeś w białe żagle
i w moc natchnienia.
Spłynął przez pióro
zakodowany gdzieś poemat.
Niedbałym gestem poczochrałeś
siwą czuprynę.
"Dobry" - mruknąłeś.
Byłeś gotów. Z nowa miną.
© Elżbieta Żukrowska 1.04.2014.
Fot. z internetu
Remanenty
Etykiety:
małe formy,
wiersze o wierszach
795//14. * * * (Patrzyłam - lecz nie widziałam...)
* * *
Patrzyłam
- lecz nie widziałam.
Utraciłam
- zanim mogłam zyskać.
Słyszałam cię
- choć właśnie milczałeś.
Stałam nad przepaścią
- myśląc, że to przystań.
© Elżbieta Żukrowska 31.03.2014
Fot. z internetu
Remanenty
794//14. JESIEŃ LISTY CZERWONE...
JESIEŃ LISTY CZERWONE...
- dedykowany Zbyszkowi Kordzińskiemu
Jesień czerwone listy pisze do ciebie,
każdego dnia barw szczodrze dodaje.
Już można nawet się zapomnieć,
wszak kolorowo było też w maju!
Prawda - teraz rudości i czerwienie,
wiatr co w górę liście wypiera.
Umie zakręcić wir wysoko,
rozsypać w wachlarz lub pozbierać.
Ty zaś jesteś uważny, z aparatem w dłoni.
I choć jesienne sztuczki znasz od lat,
to dalej pstrykasz zachwycony...
Utrwalasz w kadrach piękny świat... .... Zbyszkowi.
© Elżbieta Żukrowska 13.10.2014.
Fot. Zbigniew Kordziński
- dedykowany Zbyszkowi Kordzińskiemu
Jesień czerwone listy pisze do ciebie,
każdego dnia barw szczodrze dodaje.
Już można nawet się zapomnieć,
wszak kolorowo było też w maju!
Prawda - teraz rudości i czerwienie,
wiatr co w górę liście wypiera.
Umie zakręcić wir wysoko,
rozsypać w wachlarz lub pozbierać.
Ty zaś jesteś uważny, z aparatem w dłoni.
I choć jesienne sztuczki znasz od lat,
to dalej pstrykasz zachwycony...
Utrwalasz w kadrach piękny świat... .... Zbyszkowi.
© Elżbieta Żukrowska 13.10.2014.
Fot. Zbigniew Kordziński
Etykiety:
refleksyjny,
tomik 4,
wiersze do przyjaciół
793//14. PŁOMIENIE, PŁOMIENIE
PŁOMIENIE, PŁOMIENIE
Już pożar objął zachodnie niebo
i płonie złotem spokojna woda,
ptaki zamilkły zasłuchane
w modlitwę słońca do Pana Boga!
Wiatr się zamyślił w tatarakach,
już nie szeleści jesiennym listkiem,
wspomnieniem płyną wschody-zachody
pod innym niebem: wspólnym i bliskim...
I płoną jasno me wspomnienia,
czasem coś dziwnie gardło ściśnie,
słów dawno zbrakło... przy "do widzenia"...
Dziś tylko łezka spod powieki tryśnie...
© Elżbieta Żukrowska 13.10.2014.
Fot. z internetu
792//14. SZEPTY NA DOBRANOC
SZEPTY NA DOBRANOC
Szeptem dobranoc tobie nucę,
odsuwam czasu zmarszczki gniewne,
pora wyciągnąć się w pościeli,
niech senki już przylecą zwiewne...
Pora cichutko podziękować
Panu, że bardzo miło było,
nikt mnie nie ugryzł, nikt nie zranił,
chociaż nie wszystko się spełniło....
Zabrakło czasu dla przyjaciół,
spacer zbyt krótki - noga w nogę,
z drzew posypały się żołędzie,
lecz mogłam wołać - wciąż żyć mogę!!!
© Elżbieta Zukrowska 13.10.2014.
fot. z internetu
791//14.PANACEUM NA ZŁY NASTRÓJ
PANACEUM NA ZŁY NASTRÓJ
Senki się snują wpółprzytomne,
już rade pod powieki wskoczyć,
ale ty ciągle na coś czekasz,
niechętnie tak zamykasz oczy...
Lampa rozsiewa ciepłe światło,
obok bamboszki miękkie takie...
a ty - choć nadal głośno ziewasz
- wciąż siedzisz na twardej kanapie...
Już wiem! Kakao ugotuję!
Niech miły smak na podniebieniu
pomoże ci odsunąć troski,
bo po cóż pławić się w cierpieniu...?
© Elżbieta Zukrowska 14.10.2014.
Fot. z internetu
790//14. JESIENNE ROZKOSZE
JESIENNE ROZKOSZE
Tych dwoje zawsze ma być razem...
i niech się czulą, przytulają.
Nie straszny grudzień czy też marzec!
Jesienny spokój rozśpiewają!
Za jego oknem zawsze krata
- bo dzikie wino niech tu pnie się,
czerwienią ściana jest skąpana
zaledwie w kalendarzu wrzesień.
Dla niej przynosi pęk nawłoci
lub kolorowe perły jarzębiny,
ona w zachwycie skłania głowę,
a jakie zabawne robi przy tym miny!
Bywa, że błysną bielą z koszyka
spóźnione główki białych rumianków...
Specjalna woń im się wymyka
i już otula parę kochanków...
© Elżbieta Żukrowska 13.10.2014.
Fot. Marian Zaborowski
poniedziałek, 13 października 2014
789//14. TRAJEKTORIA SPOKOJU
TRAJEKTORIA SPOKOJU
Chcę ci zapewnić miłe chwile,
jak wypoczynek wędrowcowi,
rozświetlić serce, duszę mile,
ze zła oczyścić domu progi.
Chcę, byś znajdował tu przyjemność,
w dniach roztopionych do zachodu,
w najczulszych, miłych sercu gestach,
w uśmiechach całkiem bez powodu.
Nie ścigam czasu, dni nie liczę,
ma mi wystarczyć kropla słońca.
A na twych ustach złożę pieczęć
- niech nikt nam szczęścia nie zamąca.
© Elżbieta Żukrowska 19.03.2014.
Fot. z internetu
niedziela, 12 października 2014
788//14. KOLOROWA JESIEŃ
KOLOROWA JESIEŃ
Tak pięknie ciepła jesień trwa!
A miłość nam niesie dużo radości,
bogactwo doznań... Choć czas gna!
Poranek w złocie miast w szarości.
Nawet gdy szarug przyjdzie czas,
wielki parasol nas ochroni.
W deszcz niekoniecznie trzeba w las
- lecz warto poczuć uścisk dłoni.
Mamy swe ścieżki, mały park,
kafejki, deptak, basen, molo...
Chodź - ukradniemy liściom barw,
niech zimą domek nam przystroją!
© Elżbieta Żukrowska 11.10.2014.
Fot. z internetu
787//14. ZWYKŁY SEN
ZWYKŁY SEN
Czekam tej chwili, gdy przymykasz oczy,
zapracowanym myślom pozwalasz odpocząć...
Sen ci przynoszę - zwykły, nieuroczy,
ale to za niego będziesz musiał przysiąc...
... że nie zapomnisz na piaszczystej drodze
maków rosnących przy każdym kamieniu,
szelestu liści na wierzbach wysokich
i tego blasku, co świat opromienia.
Pewnie nie zechcesz składać tych obietnic,
bo cóż za targ to, skoro sen zwyczajny...?
Jak dobra wróżka dołożę spełnienie pragnienia
- raz jeszcze spotkasz miłość życiodajną...
Po drgnieniu serca poznam - pokochałeś!
I aż ci szczęście mgli niebieskie oczy!
Więc nie darmo tak mi przysięgałeś...
Niech ta jedyna na zawsze ciebie zauroczy...
© Elżbieta Żukrowska 11.10.2014.
Fot. z internetu
786//14. ZIMOWE TĘSKNOTY
ZIMOWE TĘSKNOTY
Kiedy przenikniesz miłość moją,
może doświadczysz ukojenia?
Rozpuszczę włosy, niech na wietrze
tańczą do walca wprost z grzebienia!
Już pajęczyny ciężkie rosą
i miły zapach złotych liści,
tylko zbyt zimno, aby na boso...
Wiosna niech nam obojgu dziś się przyśni!
Niech nam powróci song słowika
albo paciorki skowroneczka
pasikonika, co szybko zmyka,
oraz czerwoną biedroneczkę.
Za tym tęsknoty płyną zimą,
gdym syta rąk twych, ust, dotyku...
tym prędzej chłodne dni przeminą,
wróci wiosenny czas rozkwitu...
© Elżbieta Żukrowska 11.10.2014.
Fot. z internetu
Subskrybuj:
Posty (Atom)