DO ZASMUCONEGO POETY

Do zasmuconego poety

Wiem, że trzeba czasem

żale powymiatać,

gorycze posprzątać, 

smutki na kraj świata... 

W czyściutkim mieszkaniu, 

gdzie świeży bukiecik, 

uchyl troszkę okno 

- a wena przyleci...
Siądzie na ramieniu 

i zacznie gaworzyć 

- prosto w twoje ucho

- byś mógł dalej tworzyć.

I już o pierwszy brzasku,

o wczesnej godzinie,
piękny wiersz za wierszem
na karty popłynie.

© Elżbieta Żukrowska 4.01.2015.
Fot. Mirosława Pisarkiewicz