Pod jabłonią
Kochany, nie złość się, że uparcie czekam,
że pod jabłonią kazałam ławeczkę...
Przyjedź gdy tylko ptaki się rozdzwonią,
gdy słońce kwiaty różowe prześwietli.
Wyścieliłam ławeczkę pledem jeszcze,
a na stoliczku jest wszystko co trzeba...
Dla równowagi czytam twoje wiersze,
zaś wyobraźnia słodzi i ogrzewa.
Kiedy już ptaki rozpoczną swe śpiewy,
a słońce wypije każdą kroplę rosy,
będzie ta chwila, w której ty przyjdziesz,
aby zanurzyć palce w moje włosy...
Aby już zawsze oczy były blisko,
rozmowa nasza odtąd ledwie szeptem,
poznawać serca zakamarki myślą,
a w duszach piękne rozpalać iskierki.
© Elżbieta Żukrowska 9.01.2015.
Fot. własna
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz