76//14. WIECZNY WEDROWIEC

WIECZNY WĘDROWIEC

Szedł z jasną twarzą i z modlitwą w sercu.

Już o nic nie prosił i nic nie pożądał.

Może tylko gdy deszcz… albo wiatr tarmosił,

za kawałkiem dachu nad głową rozglądał.

Wędrował przed siebie, nie wybierał drogi.

Doliny i wzgórza tak dobrze mu znane…

Często z miłością patrzył na połoniny,

wsparty plecami o drzewo lub o skalną ścianę.

Dalej i dalej… Do wioski znajomej,

za następny — bo nowy zachód słońca…

Dalej i dalej, gdzie nogi poniosą,

aż do wyczerpania, aż do końca…

© el.żukrowska 3.11.2013.

Fot. z internetu