252//14. NISZCZĄCE TĘSKNOTY

NISZCZĄCE TĘSKNOTY

Białej mgły krople — zimne, mokre,
nikt już nie prosi na ławeczkę,
wsiąkają w trawy — niewidocznie,
ślady oparu wskazują rzeczkę.

Aż po samotność zanurzony
w otchłań bezbrzeżną, jak pustynia,
już nie wyciągasz po nic dłoni,
i nic nowego nie zaczynasz...

Kiedy w to wplecie się tęsknota,
jak trochę perzu między zboża,
czujesz, że niszczy cię miernota
i powieźć może na rozdroża.

Nie tobie już o pomoc prosić.
Chcesz się zanurzyć w samą głębię.
Zapomnieć, skarleć, już nie gorszyć!
Rozerwać nici. Jak przysięgi...

© Elżbieta Żukrowska 14.02.2014.
Fot. z internetu - malarstwo -Denis Oktjabr