* * *
Rozdzieliłeś nas z miłości do poezji
— pochłonęła cię, zagarnęła,
stała się niczym kochanka!
Opowiadałeś, że aby pisać
— musisz być nieszczęśliwy
A odnajdujesz swoje szczęście
każdego ranka...
I już cię nie ma w moim życiu
— a chociaż mnie boli —
zachwyt dla wierszy nie przemija.
Znalazłeś swój czas
— to twoja chwila.
Zapisuję ulotne wrażenia
w koślawych wierszach,
odnajduję twoje myśli
w tak zaskakujących miejscach....
Dajesz im aksamitną wyściółkę,
albowiem każdy z nich jest perełką...
Muza znów otoczyła cię ramieniem,
cały jesteś w jej ciepłych objęciach...
© Elżbieta Żukrowska 26.03.2014.
Fot. z internetu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz