NIE TRZEBA MI
(do Stanisława Zdzisława Cupriak)
O, Staszku miły, widzisz — moja wyobraźnia...
bywa beztroska i szybkonoga...
czasem ma skrzydła i już w chmurach, po górach,
z wysokości zaśmiewa się, śmigła, niedościgła,
szalona, roztańczona, nazbyt śmiała...
Czasem śpiewa głośno lub całkiem zamilknie,
unika jednostajności, zawstydzona — niknie...
Lecz mnie nie trzeba całego świata,
już nie szykuję się go zdobywać;
siedzieć w fotele wolę raczej,
nawet nad książką się pokiwać.
Nie oczekuję już sensacji,
ni zmian zawrotnych, nadzwyczajnych.
Niech raczej będzie przy kominku
i z przyjacielem fenomenalnym.
© el.żukrowska 16.12.2013.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz