PIOTROWI (2)
Okala ciebie rzeka wspomnień,
te wszystkie słowa najcieplejsze;
stęskniony wciąż w drodze do jutra,
a umęczony tym wcześniejszym.
Jaki nad tobą krąg rozpostrzeć,
jak zabezpieczyć przed deszczami,
przed wciąż upartych łez warkoczem
i ciągiem myśli rozchełstanych
Gdzie mi do ciebie...? A wciąż wołasz!
Idę w pośpiechu i naprzeciw,
ty do mnie ręką jednostajnie...
Przestań już wątpić! Otwórz oczy!
I ukołysać bym cię chciała
— po co ci zimne trzy księżyce?
Omamią srebrne blaski siejąc,
że nie usłyszysz nawet skrzypiec...
Mów do mnie wierszem, mów oczami!
Powiedz, co duszę bałamuci.
Sam nie zaczynaj nigdy nie tego,
co z kimś najbliższym razem musisz...
I jeszcze okno — patrz na wiosnę,
śpiewają ptaki, są kasztany...
Nie mamy wspólnych miejsc w alejkach,
a są przez wiersze... wydeptane.
© el.żukrowska 26.12.2013.
© Fot. Mirosława Pisarkiewicz.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz