NA PASTERCE
Przyszedłszy stanął po męskiej stronie,
głowę miał hardo w górę wzniesioną,
jakby w natchnieniu w żłobek wpatrzony
i w te światełka, co wokół płoną.
Potem z innymi śpiewał kolędy,
a głos miał mocny, płuca szerokie.
Nie przypominał, że dzieckiem będąc...
A śpiewał teraz z zamglonym okiem.
Czas, kiedy wszyscy do Stołu Pana
i on wśród owych, o głowę wyższy,
przed Majestatem jednak z pokorą
opadł na oba kolana w ciszy.
Inni śpiewali "Lulaj Jezuniu",
on — nie, bo serce stało się ckliwe...
Po latach wrócił w rodzinne strony,
dziękował Dziecku, że tak szczęśliwie.
© el.żukrowska 26.12.2013.
Fot. z internetu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz