630 (28/2.) OGIEŃ ZNISZCZENIA

OGIEŃ ZNISZCZENIA

Nie będę uczyć, jak spoglądać w niebo.

Czego tam szukać, jak chmurami bawić.

Moje zabawy były do niczego!

Nie mnie nowy przekaz dla ciebie zostawić…

Z zaczarowanych snów ledwie pamiętam

(tak dawno były!) dzbany z jagodami.

Świat ktoś gniewny pozmieniał, pozakładał pęta

I jeszcze makiem posiał – cisza już nad nami.

Nie szukam dróg łatwych do biegu nowego

I już cię nawet głośno nie przyzywam.

Zniszczyłeś wszystko, co było cennego,

Ogień zniszczenia właśnie dogorywa…

Szczęśliwam, bo cisza we mnie wchodzi,

Zostaje głęboko, w sercu, w duszy,

Nawet oko mniej podatne  i łzą nie zachodzi,

A ja – wreszcie nic nie muszę… Nie muszę!

© el.żukrowska 14.lipca 2012.
Zdjęcie zapożyczone z internetu.