JESIENNE MYŚLI
Wiatr chmurę ciemną popycha, zawiesza na niebie,
zapachy w niej i dołem ponad ziemią płyną,
syci wilgocią liście, a w końcu je grzebie,
skotłowane w bezładną masę nim słoty przeminą.
W wodzie odbity obraz nie szumi drzewami,
ostatnie róże w parku mrą na posterunku,
gazony już nie zdobią alejek kwiatami,
główki osowiałe i pełne frasunku.
Nastrój wszędzie straszy smutkami i zimnem.
Dopiero gdy kominek w gości żarem ruszy,
uśmiech wypełznie, wnet zajrzy w oczy,
a mur nostalgii złamie się i skruszy.
© el.żukrowska, Rzące, 13.X.2013.
© Fot. Telemach Pilitsidis
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz