ŚLADY GNIAZDA
Gdy ześrodkujesz rozbiegane oczy,
gdy myślą dotkniesz szlaków
żłobionych wiekami przez praojców,
odwiedzisz gniazdo
— jak powrotne ptaki!
Z głębi natchnionego serca
obejmujesz krainy smutkiem okraszone,
dziś uśmiechem uraczysz...
Serce tam zostawiłaś
pełne miłości
Kapryśne dziecko stanie przed tym domostwem.
Milkniesz, otaczasz najczulszą opieką.
W rozproszonych śladach szukasz raz jeszcze
tamtych dni zmęczonych,
ze wspólną modlitwą ku prawdzie.
Brzozy nadal szumią.
Gwiazdy z wysoka milczą.
Oczy przestają widzieć, choć patrzą z natężeniem.
Tu zaczynał się świat,
ale skończy się już w innym miejscu...
© el.żukrowska, Wasilków, 13.X.2013.
Zdjęcie własne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz