620/13. W DRODZE DO BOGA

W DRODZE DO BOGA

Brzozy ze złoto-zielonymi blaszkami

na poboczu drogi jesiennej do Ciebie,

spuszczają oczy ku ziemi w swej skromności.

Nie ma już ciem wędrujących do światła,

nie ma zapachu zżętych zbóż,

za to pachną skiby zaoranej z miłością ziemi.

W obecności brzóz z ich białą korą

blednie słońce, często zanurzając się w mgły...

Pochód jesieni trwa — na chwałę Panu — 

ale już odchodzi zapamiętałe walcowanie

w jesiennym rytmie wraz z wiatrem,

utrącone zimowym zamieraniem.

Dal inny horyzont przywołuje,

wabi wilgotne przestrzenie,

ostatnimi liśćmi drogę wyścieła 

— Panie, wszystko dla Ciebie!

I tak nieogarnione piękno trwa.

Po miastach nowe, błyszczące kopułami, cerkwie, 

obok kościoły ze spiczastymi dzwonnicami,

po wsiach krzyże świeżo zdobione,

Chrystus w codziennym zatroskaniu...

W gasnącym oknie dnia 

odwieczna modlitwa do tego samego Boga

—  nie wwiedi nas w iskuszenije,
od nieszczęść uchroń,

chlebem powszednim nakarm,

aby nie ustać w drodze do Ciebie...
Panie mój, moj Bog, świeć się Imię Twoje...

© el.żukrowska, Wasilków, 13.X.2013.
Zdjęcie własne.