ŚLADY NA PIASKU
Po bokach mojej ścieżki
drobne światełka płoną;
długo tu pomieszkałam
— pora na zmianę domu.
Teraz już na mnie czeka
ogród bardziej różany,
ktoś przynagla z daleka,
jeszcze spoglądam za nami.
Za nami ciągle razem,
chociaż w tę drogę — sama.
Tu każdy oddzielnie idzie,
zwykła kobieta, czy dama.
Już kapelusza nie włożę,
bo może wiatr galaktyczny
zerwałby go z mej głowy,
przecież czerwony i śliczny...
I pantofelki na szpilkach
jakoś też nie pasują,
te zwykłe mokasynki
najwygodniejsze na długą...
Na długą drogę moją,
na innego życia poznanie,
na spacer w rajskim ogrodzie,
na wieczne odpoczywanie.
© el.żukrowska 21.czerwca 2013..
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz