ROZNOSZĄC RADOŚĆ
(wiersze szaro-złote)
Roznosił radości, czasem szczęście wzniecał,
wynurzał się ze światłem, trwał blisko, tuż obok.
Wskrzeszał wczorajsze myśli lub nowe podniecał.
A rękę miał szczodrą.
Rozbudzony uśmiech trwał, bywało, po noc,
dzień był naznaczony ciepłem i spokojem.
Ulotnej chwili nadawał piękno, mądrość, moc.
Sam bywał mentorem.
Budując świat radosny, pewny, z bezpieczeństwem,
uczył, jak nowym kształtom przydawać materii,
z rzadka tworzyć piękno zdobne dostojeństwem.
Sobie — zostać wiernym.
© el.żukrowska 10.czerwca 2013.
Fot. za Marianem Zaborowskim
To bardzo pouczający wiersz, a jednocześnie wznoszący na skrzydłach nadziei,radości, optymizmu
OdpowiedzUsuńPoetko tak trzymaj!
Gościu Anonimowy
OdpowiedzUsuń- dziękuję za Twoje odwiedziny i komentarze . :)