NIE UMIEM MÓWIĆ
(z tomiku "Wiersze szarozłote")
Nie umiem mówić. I pisać nie umiem.
Dopiero w wierszu wszystko się zmienia.
Są słowa głazy i słowa tiule.
Myśl świtem rozkwita, gdy każę — zamiera.
Nie umiem mówić. Moje listy marne...
Ale do wiersza wulkan słów wybucha!
Są inne, gęste, jak noce parne...
Albo karawana i Sahara sucha...
Kiedyś napisałam wiersz o karawanie,
była też oaza i źródło życia...
Czas cisnął wierszem w mroki zapomnienia,
A w źródle już nie ma wody do picia...
© el.żukrowska 12.lipca 2012.
Zdjęcie zapożyczone z internetu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz