699/13. KOMU SŁOŃCE, KOMU IRYS, KOMU ŚWIATŁO

KOMU SŁOŃCE, KOMU IRYS, KOMU ŚWIATŁO

Jeszcze dzbany pełne lata i spokoju.

Jeszcze słońce świat radośnie opromienia.

Ale pełznie, wciska się jesień do stołu,

swoje rządy chce wprowadzić i świat zmieniać.

Na mój taras wciąż przychodzą nowi goście.

Nie przeszkadza, że już meble tak zniszczone.

I z uśmiechem – jak przymilnym! – chodźcie, chodźcie!

Byle dzbany były z nowa napełnione.

Komu słońce, komu irys, komu święto?

Dziś napełniam złotem kielichy w antraktach.

A ty co? – „Ja chcę tylko być królewną!”

No tak – z dziećmi sprawa nigdy nie jest łatwa…

© el.żukrowska 4.11.2013.

Fot z internetu