PRZEMIANY

Przemiany

Nie, nie chcę tego wiatru, który smutki niesie,

zakłóca spokój różom ukrytym w chochołach,

wróblom przeszkadza ćwierkać, dym po ziemi wlecze

i na dodatek chce mnie do siebie przywołać!

Miłości moja... Ciszo moja... Wróć sny...

Szepty wiosenne... Czekane powroty...

Zapomniane dni... Nieodgadnione myśli...

Czas zamieniony w anegdoty... dziś...

Tymczasem cisza, jak róża stulistna,

stuliła płatki i czeka strwożona.

Nikt się nie wyrywa... Humorem nie tryska... 

Czy jutro na podium także musi ona?

Mgłę wiatr... I szept zapomniany przyniósł...

Telefon milczący, a jednak... została w nim... mięta...

Czytam stare esemesy... Serce znów zamiera...

Nic się nie skończyło, gdy ono... pamięta...

Ręce rozdygotane, bo te stare treści
w szaleńczym tańcu po okręgu biegną!
A tu milczeć trzeba, już nic się nie zmieści,
deszcz resztę zagłuszy, sztuczne kwiaty zwiędną.

Po paroksyzmie nocy dzień wstanie niepewny.
Migotliwe światła będą ciągle trwały.
Zwykłe dziewczyny zmienią się w królewny,
chłopcy do stóp im rzucą swój świat cały!

© Elżbieta Żukrowska 21.11.2016.
fot. z internetu