173/13. ZAZDROŚĆ

ZAZDROŚĆ

Gdy nie ma rozmowy oko w oko,
gdy zamiast tego ciągi wyrazów,
którym obce zawieszenie głosu
lub nieznaczne poruszenie źrenic
— lęgną się nieporozumienia
i (często!) błędne domysły.

Zazdrość wkrada się zbyt łatwo,
już wydeptuje ścieżkę wokół serca,
profanuje najświętsze zadumania duszy,
jątrzy gdzie tylko chce, kaleczy...
Mimo wysiłków nie można jej usunąć.
Krzyczy — nie dziel się! Nie dziel!

Wiem — ON nie jest do podziału,
jednak to nie ja decyduję. Drzewa wiśniowe
nabrzmiewają świeżymi sokami...
a tu marzenia niespodzianie skarlały,
szczęście wydaje się zbyt odlegle,
wręcz niemożliwe, już poza horyzontem.

© el.żukrowska 23 lutego 2013
Zdjęcie z internetu