WSTRĘTNE SMUTKI
(wiersze szaro-złote)
Smutki wyrwały się z ciasnej komórki.
Już do buszowania zbierają się rade.
Zechcą mnie przestawić na inne kierunki,
utopić we łzach i depresjach - nawet..
Odebrać słońce - i lampy wieczorne,
pozbawić muzyki, słodkich aromatów...
Mogą tego dokonać - bo to bestie zdolne,
oby minęły choć hodowlę kwiatów...
Jak się przeciwstawić? Nie mam pomocnika,
aby wstrętne smutasy znów zamknąć pod kluczem.
Mój miły obiecał, że nie będzie znikał,
tymczasem nie ma go... a jeśli nie wróci...?
© el.żukrowska 25.stycznia 2013.
© Obraz Marka Langowskiego
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz