Gorzka prawda
I tak oto kończy się pewien ranek...
ostatnie krople kawy w kubku.
Za oknem drze się w głos świergotek,
siedzi na samym drzewa czubku!
A ja nic jeszcze nie zrobiłam.
Wcale nie śpieszę się do pracy.
Słońce zagląda w moje oczy,
miłym ciepełkiem tak mnie raczy.
Pod oknem rośnie rząd forsycji,
złocą się, żółcą na wyścigi.
A mnie jest miło na nie patrzeć
gdy wiatr się bawi nadgorliwie.
I już. I ranek minął. Z kawą.
Bez spotkań i ploteczek.
Bez pracy. Czyli... niesprawiedliwie.
Tyle bez pracy jest babeczek!
Może się kiedyś czas odmieni
i znów do pracy będę śpieszyć...
Lecz pracy nie mam od jesieni...
I jak się tutaj wiosną cieszyć?
© Elżbieta Żukrowska 10.04.2017.
fot. z internetu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz