PORANNE ZADUMANIE

Poranne zadumanie


Jeszcze w nocnej koszulce - a w ogrodzie marzeń,
w oczekiwaniu na rozwój niezwykłych wydarzeń,
miłych, ciepłych, promiennych - z Nieba łaskawości,
po wieczór dziś bogaty proszonymi gośćmi.
Ale teraz odkryła czas na rozmyślania,
na wędrówkę po chmurach - bez ich okiełznania!
Niech płyną wolne, miłe, niech świat upiększają,
może zrodzą zachwyty, życie odmieniając!
Oto azalie właśnie tak pięknie rozkwitłe,
ścielą pod bose stopy płatki aksamitne,
uroszone nocą, wciąż pachnące snami,
a o poranku jakby dzielą rozkoszami...
Westchnienia i marzenia tworzą nową  postać
- stają się gniazdkiem na kształt ptasiego domostwa,
gdy z pieśnią miłowania tak pięknie splecione
- w nim się tylko zapomnieć, dłonie złożyć w dłonie...
Aż szal zsunął się z ramion podczas tych rozmyślań!
Rosa zaczęła znikać, nowe życie tryskać!
Wtem ptaszek się rozćwierkał, mały, szaropióry,
lecz zadumane dziewczę nie spojrzało w górę,
tylko głowę skłoniwszy taiło myślenie...
Zda się - niczym ramieniem objęło marzenie...
Ile się z tego spełni? Ile w świat obnaży?
Co stanie się zalążkiem dla kolejnych marzeń?
Już delikatny uśmiech na twarzy wykwita,
dziewczyna zda się cała tonąć tak spowita
w różowości, fiolety, cienie ażurowe
- spłynęły niżej kolan lekkie, koronkowe.

                  ~~~~~

Co było snem na jawie? Czy się wszystko spełni?
Tyle par się pobrało - wkrótce się rozwiedli!
Jej związek będzie inny! I nic pod rozkazem!
Zwyciężą wszystkie burze! Aż do śmierci razem!
I w rozbujałych myślach, tysięcznych pragnieniach,
rodzą się plany jasne - zaraz do spełnienia!
Trzeba przed rodzicami pokłonić się miękko,
aby wprost z serc otrzymać ich błogosławieństwo...
do bycia we dwoje, do skwapliwej zgody,
by wspólne "tak" wymówić - kończąc korowody!
Olśnić suknią, welonem i piękną posturą,
niech jej wszyscy zazdroszczą, niech dziś będzie górą!
Pod rękę z ukochanym na ślubnym kobiercu...
Jakże cudowne dreszcze przebiegły po sercu!

© Elżbieta Żukrowska 18.04.2015.
Fot. obraz Vladimir Volegow