JESIENNE, ZMĘCZONE SŁOŃCE
Słońce nie chce spijać rosy z mokrych liści,
nie zapala płatków tych ostatnich kwiatów,
bo samo zmęczone, chciałoby coś przyśnić...
Wszak było gorące przez wiosnę i lato!
Teraz z umęczenia o zachodzie płonie,
jest jak wielka dynia, słodka pomarańcza!
Czasem z lekka mgłami głowę swą osłoni
i zasypia w morzu, tam, gdzie gwiazdy tańczą...
Z rana - wciąż zmęczone - rzuci garstkę blasków
między szczawie, osty - by szybciej zrudziały,
brakuje mu siły dla ogródka astrów,
by grzane słońcem znowu rozkwitały...
Jeśli sama prześlesz mu uśmiech przepiękny,
taki, że cię teraz bez trudu rozpozna
- w kryształowym lustrze (jest ramką ujęte)
- wdzięczne twarz twą młodą na zawsze zatrzyma...
© Elżbieta Żukrowska 1.09.2014.
Fot. z internetu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz