I straciłam to, co najważniejsze,
bo w dal poszedłeś wraz z moim sercem...
W daleką, obcą i nienazwaną.
W odległy, przyszły czas.
I choć wysłałam w trop dwa gołębie,
to w niezmierzonej i smutnej głębi
nie było już twojego śladu,
wszystko zasłonił las.
Długo czekałam tak pod lipami...
Czy odszedłeś, bo miałeś mnie za nic?
Dlaczego więc tak z uporem kocham?
I tęsknię. Jak na złość...
Nie opowiadam mym przyjaciółkom,
że w wycofaniu tkwię jak pod chmurką,
że się rozpływam w mojej rozpaczy,
a mam już tego dość!
© Elżbieta Żukrowska 20.02.2017.
fot. z internetu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz