Taki żal...
Czy uciec w niepamięć w takiej chwili?
Lub zapomnieć, że są tu korzenie?
Że Pan Życia się nigdy nie myli
- nieodzowne się staje spełnienie.
... I zapomnieć wejścia do ogrodu,
gdzie nad furtką jest postać anioła,
spacer mimo jesiennego chłodu,
który w głos ostrą zimę wywołał.
A przecież były wspólne wywczasy,
na błysk rozłąki - jest stęskniona!
Jakże łatwo mógł wtedy nastraszyć,
że już nie dla niej jego ramiona...
To nie strach - bo się dziś dokonało,
w prawdę przeszły żartobliwe słowa
- teraz w oczach jest mgła, że aż biało,
później - łzami pogoda deszczowa...
© Elżbieta Żukrowska 22.07.2015.
Fot. Adem Karaduman
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz