PO ŚCIEŻKACH WSPOMNIEŃ

Po ścieżkach wspomnień

... czasem po nich przebiegam,
sięgając dawnych, dziecięcych lat...
Widzisz? Kubek herbaty tobie robię
i smażę jajka na patelni.
Mam siedem lat - i chcę być dzielna!

Po wielkiej młócce sprzątam słomę.
Czasem ramiona, plecy bolą.
Ale to musi być zrobione -
wielkie porządki przed stodołą.

Wieczorny czas nas zatrzymuję
chwilą rozmowy bez pośpiechu.
Znów do jedzenia coś szykuję.
Ten dzień był dobry, bo z uśmiechem.

A później nagle mnie nie było!
Wpadałam do ciebie na chwilę -
bo dzieci zwykle tak odchodzą,
znikają w wielkiej dali sinej...

Pisałam listy - nasze szepty -
coś podlegało przemilczeniu.
Ty przysyłałeś do mnie paczki -
znów była mowa o jedzeniu.

Później niedobry czas dla ciebie
i długi okres bez świadomości...
Jakbyś wybłagać musiał w niebie
przepustkę, aby tam dołączyć...

I tyle lat już ciebie nie ma...
A mnie na twoim, tato, grobie...
Tu, u siebie, świeczkę ci zapalam
- aby jabłkami pachniała tobie.

© Elżbieta Żukrowska 30.10.2016
fot. własne
-------------------

Te jabłka to symbol - Tato zazwyczaj przynosił mi
(w swojej osobistej czapce) pierwsze papierówki.
Czasem musiał je schować w stodole w sianie,
by tam szybciej dojrzały.