JESIENNE NIEWIADOME

Jesienne niewiadome...

Aura nastraja nostalgicznie,

ponurym smętkiem wkoło prószy... 

Tu nie wystarczy płaszcz nałożyć 

i czapkę głębiej dać na uszy... 

Tu trzeba serce rozgrzać własne. 

Nie wiem, czym - a chciałabym wiedzieć, 

czy zadowoli się przyjaźnią, 

czy słowa dwa trzeba powiedzieć...

Już nie wyrywa się w objęcia,

bo chyba bardzo spokorniało,

lecz ma nadzieję, że ta przędza

uczuć - otuli je najdoskonalej.

Zasłoni, ochroni od zamieci,

od wszystkich życia przeciwności.

W dwa serca żyć o wiele łatwiej,

spokojniej oraz dużo prościej. 

© Elżbieta Żukrowska 2.10.2016.
fot. z internetu