Nie ulegaj wędrownym kuglarzom
Ot, życie...
Uczucie zapala się raz słońcem,
drugi raz księżycem,
rozrasta się pod opieką gwiazd,
w obecności słowika i zapachu maciejki.
A później wygadany wędrowny kuglarz,
utyrany życiem, wyschnięty na wiór,
kradnie je do swojej sakwy.
I rozpływa się o wschodzie.
I znika. Na zawsze.
A ta dziewczyna już nikogo więcej
nie umie obdarzyć uczuciem.
I szuka w świecie, w internecie,
bo wierzy, że znajdzie ślad kuglarza,
jego zdjęcie, odcisk dłoni, myśl...
Ale nie znajduje, bo
"za jedną siną dalą druga dal".
Nie ma nic więcej,
prócz nowego w sobie życia.
© Elżbieta Żukrowska 26.08.2016.
fot. Adem Karaduman
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz