Namiastka pożegnania - © Elżbieta Żukrowska
Sercem prosił o uśmiech, o pieszczotę dłoni,
sam łagodnym spojrzeniem wybiegał tajemnie,
ale świt nowym blaskiem już się nie zapłonił,
mgły szare nadciągnęły, tak jesiennie, sennie...
Drzewa stały w szarudze utrudzone deszczem,
ptaki zmilkły w gałęziach, smutne, nastroszone,
gdzieś uciekło słońce, przestraszone aurą,
Nawet myśli były smutkiem wyziębione.
Coś się skończyło.
W wiatru trzepocie uleciała dusza na niebieskie łąki...
Niespodzianie stała się zaledwie mitem.
Zblakłych wspomnień nitki - dodatek udręki
tego ostatniego poranka, w minutę przed świtem...
Choszczno, 4.04.2023 r.
fot. z internetu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz