NAJSMUTNIEJSZE ŚWIĘTA
Śnieg leżał grubą powłoką na dworze,
zbyt mroźno, by chociaż ulepić bałwana.
Pachnące sianko drzemało na stole
pod białym obrusem i z opłatkiem Pana.
Wysoka choinka pachniała żywicznie,
migotały bombki ze starych zapasów,
eteryczne aniołki śmiały się prześlicznie
między koszyczkami pełnymi frykasów.
~~~~
Była najmłodsza - raptem 2 - 3 latka,
przejęta chwilą, świadoma niemocy -
w sąsiednim pokoju ciężko chory tatko;
wydawało się, że znikąd nie będzie pomocy.
Szła z opłatkiem - jak reszta rodzeństwa,
był zbyt słaby, nie mógł ich przytulić...
To córeczka twarz ojca pogładziła rączką...
A czy kulig świąteczny będzie mógł się odbyć?
Przy stole wigilijnym kolęd nie śpiewano,
niezwyczajna cisza, nikt nie perlił śmiechem.
Z powagą na drzwi izby drugiej spoglądano.
No dworze wiatr zawodził, gwizdał, rzucał śniegiem.
Potem spod obrusa ciągnięto źdźbła siana,
czyje dłuższe, ten dłuższą nić życia uprzędzie.
Nikt się nie odważył w zastępstwie dla ojca,
wprawdzie to tradycja, lecz kto wie, co będzie...?
Choć czekano poprawy i modlono o nią,
nic nie zwiastowało szybkiego zwycięstwa...
Dzieci zaglądały do ojca przejęte i z trwogą.
Wreszcie zdrowie wróciło - ku szczęściu rodzeństwa!
© Elżbieta Żukrowska 15.10.2014.
Fot. z internetu
