Duch niepokoju... - © Elżbieta Żukrowska
Duch niepokoju rozpostarł skrzydła,
wyjątkowo olbrzymie, zasłaniają słońce.
Czy w takim mroku samotność bezwstydna
struje nadzieję na miłości pączek?
Przecież w głębi duszy pragniesz wciąż miłości,
ciepłych dłoni, zapachu, bliskości szczególnej.
Tak trudno z problemami przetrwać w samotności,
mieszkanie wyziębione, z nagła nieprzytulne.
Było takie zdanie... Słowa szumią w głowie.
Ani odrzucić, ani choć zapomnieć.
Jednak to tylko słowa, bo uczynków mrowie
po nich nie nastąpiło. Nie spłynęły do mnie...
Choszczno, 15.02.2021 r.
fot. z internetu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz