Przegrane życie
Jak możesz myśleć, że się odcinam?
Że szukam skrótów, śladów na szlaku?
Że niknę w dali, albo się wspinam,
a może chlapię gdzieś w tataraku?
Lato. To ono idzie skrótem.
I choć bez butów - mąci wodę!
Kusi wymyślnie, wiedzie w przygodę!
Gdzie pól zielone są szachownice,
po drugiej stronie wspólnych marzeń,
zostały puste obietnice.
My na pamiątkę - stare twarze.
To czas. To on nas żłobi.
Nie liczy naszych sił i dni.
Jest przy tym taki... impulsywny!
© Elżbieta Żukrowska 9.06.2016.
Fot. z internetu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz