Za bramą czasu
Rok jak cię poznałam,
prawie rok jak straciłam.
Wydeptuję ścieżki na upiorny klif.
Woda bywa delikatnie srebrna,
to znów ołowiano-sina.
Woła mnie. A może to ty...?
A jeśli to naprawdę ty?
Wyglądam żółtej barki -
popłynę nią za bramę czasu.
To przecież nie jest daleko stąd.
Czekaj na świetlistej przystani.
Znów bursztyn włożę do twych rąk.
© el.żukrowska 3. lipca 2013.
Fot. Włodzimierz Stąsiek
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz