FACETOM WSTĘP WZBRONIONY !!! --- JARZĘBINA CZERWONA - SŁAWA PRZYBYLSKA

Słucham Sławy Przybylskiej i... się rozmarzyłam... Ale akurat tu nie będę opowiadać o moich marzeniach.  Opowiem o tym, co się zdarzyło.

ZBIEŻNOŚĆ

   Mieszkałam w innym miasteczku. Miałam innych przyjaciół. Basia była u mnie prawie codziennym gościem - jak nie pracowałam. Początek lat siedemdziesiątych. Przybiegała do mnie w czasie pracy na kawkę i coś słodkiego. Mieszkała pod miasteczkiem. Całą rodziną chodziliśmy w jej stronę na niedzielne spacery. Tak to było.
    Aż przez kilka dni pod rząd Basia nie przyszła. Zaniepokoiłam się, ale nie za bardzo. Po za tym byłam ogromnie zajęta. Miałam małe dziecko, uczyłam się jak szalona i ... pisałam swoją powieść życia. O wielkiej i (obowiązkowo!) nieszczęśliwej miłości. Dobijałam do końca. Właśnie uśmierciłam skrzypka z filharmonii - zmarł na gruźlicę, a jego cudna żona odchodziła od zmysłów i serce pękało jej z bólu - wszystko na raz. Fabuła straszliwie banalna, ale takie są fakty.
    Dziecko właśnie w południe usnęło, a ja spłakana niemożebnie - wszak za każdym razem, do dziś, przeżywam ogromnie mocno każde moje pisanie i tuzin chusteczek muszę mieć w pogotowiu, a tu stuk-puk do drzwi (małe dziecko, nie wolno dzwonić!) - Basia!!! Chwilę się wzajemnie wypytujemy.

   Nikt czegoś takiego w żadnej książce nie mógłby wymyślić! Basia właśnie wróciła z pogrzebu mego skrzypka. Z Gdańska. Miasto się zgadza. Dokładnie te same sytuacje, przechodni pokój, brak szans na odrobinę prywatności, znakomity muzyk, gruźlica. Jego żona w rozpaczy - wszystko się zgadza!Jej praca w bibliotece. Wszystko! Z wyjątkiem imion. Basia czyta po parę kartek z mojej pisaniny to tu, to tam i potwierdza, wszystko się zgadza.
   To pytanie - jakim cudem mogło się zgodzić - stawiam sobie do dziś. Ale wtedy ciepnęłam wszystkie maczkiem zapisane kajety do śmieci i przez dobre cztery - może nawet pięć lat - nie pisałam. I choć znów powołuję do życia nowych  bohaterów - nie uśmiercam ich tak lekko, jak można by sądzić po niektórych moich odpowiedziach na komentarze dotyczące mego "zmyślania w odcinkach".Nie uśmiercam, przerywam pisanie, po odleżeniu roku czy dwóch - wyrzucam na śmietnik.
   Pierwszą swoją "powieść" zaczęłam pisać mając 5-7 lat, trudno mi nawet określić kiedy. A czytać i pisać nauczyłam się zdecydowanie za szybko:) Byłam wtedy pod ogromnym wpływem książki pt."Rogaś z doliny Roztoki" Marii Kownackiej. Mój kochany brat (starszy o osiem lat) znalazł te moje pierwsze zapiski i niemiłosiernie wyśmiał. Można powiedzieć, że nie tylko rzucił mnie na deski, ale nawet na moim ciele odtańczył taniec zwycięstwa. To jednak było żywe ciało - nie zwłoki. Choć tak bezlitośnie mnie wtedy potraktował - wcale nie zaniechałam pisania! Pod moim (najpierw) ołówkiem zapłonęło z tysiąc świec w kandelabrach, były bale, powozy, niesłychane związki, przy czym bohater zazwyczaj miał "zagraniczne papiery", był dostatecznie bogaty i nieprzyzwoicie przystojny.
   Jeszcze o tej zbieżności.
   Coś tam musi być, czego my nie potrafimy odkryć i opisać. Pan W. Cejrowski opowiadał w swoich książkach o porozumiewaniu się bez słów z szamanem w Ameryce Południowej. Nie twierdzę, że tego doświadczyłam! Jednakże gdy jestem z kimś związane emocjonalnie następuje miedzy nami jakaś komunikacja nie do opisania. Moja przyjaciółka dzwoni do mnie w chwili, gdy sięgałam po telefon, by z nią porozmawiać. Albo inaczej - np. Nivejka na swoim blogu pisze o jakimś drobiazgu, o którym w tym samym czasie piszę i ja - "mój" Aleksander dzielił pieniądze na kupki, podobnie bohater Nivejki. Zupełnie niedawno w dwóch innych przypadkach nastąpiła podobna zbieżność, ale to już nie dotyczy Nivejki.
   Kurcze, że też tu piszę o takich sprawach...
   To macie tu kawałek mnie, tej prawdziwej...


6305