Jesienne wiersze
Wierszowanie, wierszobranie,
wierszem pocieszanie...
malowanie... kołysanie...
I pewnie dużo innych jeszcze,
które powiedzą: przecież wieszczę!
I jak tu, panie, żyć bez wierszy?
Ten był najlepszy, a ten pierwszy,
zaś ten już tylko zabawniejszy...
Chociaż nie tylko, bo gdy jesień
już raz za szyję złapie, przytuli,
świat kolorami zasypie wcześniej,
byśmy już za nią tęsknili.
W tysiącach wierszy wybrzmi wiatrami
i swój rytuał odprawi deszczem,
a później kosze pełne witamin
napełnią chłodnie jak forsa kieszeń,
zrozumiesz - wiersze muszą być z nami,
zamieniać prozę w rytmikę strofy.
Wtedy i oddech ci się wyrówna,
a także pojmiesz, czemu "pod strzechy"...
© Elżbieta Żukrowska 22.09.2018.
fot. Andrzej Kosiba
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz