A TY, POETO, KRZYCZEĆ NIE PRZESTAWAJ - w towarzystwie wiersza Jerzego Piątkowskiego

Jerzy Piątkowski pisze:

Gdy dzień szykuje - z łez ... poczęstunek,

 - szlifuje głazy i cofa strumienie.

 Obiera sobie jakiś tam - kierunek

 i gdy w krąg ... wieszczą - to jest przeznaczenie.

 Nie trać nadziei - masz wiatr historii ...

 z otchłani bytów ... tchnienie - w planet ziemię.

 A on, wieje, przenika ... jest we krwi i w glorii;

 chociaż z marzeń i z cienia - popycha obrotową scenę.

                

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

A teraz ja:

A TY, POETO, KRZYCZEĆ NIE PRZESTAWAJ 

I dzień się nowy dzieje –byle nie udręka!

On jednak chce być po stokroć szalony!

Historia Poetę każdego dnia obwiązuje i pęta.

Jak dzwonnik rozbudził wszystkie wielkie dzwony!

Cóż z tego – gdy połowa ludzi nie pojmuje znaczeń.

Pokolenie okaleczone nauką półwiecza

opacznie podchodzi do krwi, przeinaczeń,

miast w białe giezło – w czerwień się obleka!

A ty krzycz, Poeto, krzyczeć nie przestawaj!

Może ktoś sam z siebie sięgnie do annałów.

 Ktoś inny głośno powstrzyma rządzących

- jedna godzina historii? – stanowczo za mało!

Pora odkryć biografię ludzi pełnych chwały.

Krzycz, Poeto! Nawołuj!

Może twoje słowa

przyniosą komuś przypomnienie właśnie,

że jesteś z tej ziemi,

żeś się tu wychował!

A już zupełnie zbędne narodowe waśnie.

© el.żukrowska 5.11.2013.

Fot. z internetu