Jak to pewnego dnia było - (2) - JULIA I WIKING

(8989)

Pewnego dnia…

Zdarzyło się naprawdę.

Moja mama była nauczycielką. Kiedyś, dawno temu, a miałam wówczas niespełna 13 lat, mama zabrała mnie na wycieczkę sponsorowaną przez ZNP. Mieszkaliśmy na Podlasiu, a wycieczka była statkiem z Warszawy do Gdańska i z powrotem, a po drodze zwiedzanie tego, co się nam na naszym prawym brzegu trafi. Płynęliśmy głównie nocą. Cała wycieczka trwała krótko 7 - 10 dni, nie pamiętam dokładnie.

Byłam najmłodsza na stateczku i od razu zaczęłam „robić za maskotkę”, a u samego kapitana miałam szczególne fory… W związku z tym, że pozwolono mi być w różnych miejscach widziałam i słyszałam więcej, a domyślałam się aż za dużo…
Większość wycieczki stanowiły panie nauczycielki. Były chyba dwa małżeństwa nauczycielskie… Towarzystwo raczej z małych wsi. A to były czasy, kiedy nauczyciele podlegali nakazom pracy. Oznaczało to, że nie mieli najmniejszego wpływy na miejsce pracy. Przychodził nakaz i … w drogę, najczęściej do zapomnianej przez Boga i ludzi wioseczki.
I w takich wioseczkach „lądowały” młodziutkie dziewczyny, zaraz po maturze, jeszcze z głowami nabitymi Gałczyńskim i innymi piewcami miłości. A trafiały na intelektualną pustynię…
Jednakże to, co się zdarzyło na statku dotyczyło nauczycielki mającej około 30 lat. Piękna i wiotka nimfa prawie, w wianuszku włosów czarnych i skręconych jak afro, o twarzyczce z bardzo jasną karnacją. Moja Julia.
Zaś on był marynarzem - nie pomnę w jakiej randze, ale niezbyt wysokiej (bosman ?). Na imię miał Adam, co wcale nie jest istotne, nadałam mu własne imię i tego się trzymajmy - Wiking, gdyż był niemal rudy. Miał okropny zgryz. Powiedziałabym : katastrofa, a nie zgryz! Był więcej niż słusznego wzrostu, może i przekraczał metr dziewięćdziesiąt, do tego ze 30 kg nadwagi, co jednak nie rzucało się w oczy i przez jego wzrost i dzięki świetnie skrojonym mundurom. W każdym razie w mundurze był przystojniakiem. Ale ja widziałam go i bez munduru - i już jakoś aż taki przystojny to on wtedy nie był…
Julia zapłonęła wielkim ogniem zaraz na drugi dzień rejsu. Może powinnam nawet powiedzieć, że zagięła parol na przystojnego Wikinga. On, jak to typowy mężczyzna, niebezpieczeństwo pożaru dostrzegł z opóźnieniem. Uciekał, chował się przed Julią, bo dziewczę wcale mu do gustu nie przypadło. Bracia-marynarze z jednej strony pomagali mu w tej zabawie w chowanego, a drugiej strony śmiali się bez litości! Owszem, mógł się chować, gdy nie miał służby - ale przecież i służbę mieć musiał! Julia wisiała mu wtedy u ramienia albo i na szyj…
Prawdę powiedziawszy jako dzieciak jeszcze wcale nie wiedziałam, jak silne mogą być „serc uniesienia” i wstyd mi było za Julię, że się tak poniża jako kobieta, że jest na tyle ślepa, iż nie widzi odrzucenia!
Z całej wycieczki zapamiętałam wystawę jantaru w Malborku, organy w Oliwie ( o, matuchno! - zostać tam i wcale nie wychodzić!), były też dwie jakby groty zakochanych, gdzie słowa wypowiedziane szeptem w jednej muszli były słyszane wyraźnie w drugiej … Usiłowałam teraz znaleźć coś o tym w Internecie…Nie znalazłam… Pamiętam jeszcze tężnie w Ciechocinku i to, że wtedy były największymi w Europie drewnianymi konstrukcjami tego typu. O, i pierwszy raz w życiu jadłam prawdziwego toruńskiego piernika!
Koniec wycieczki.
Wiking stał przy trapie. Oj, kapitanie, kapitanie, mogłeś wtedy tego oszczędzić chłopakowi! Ale widocznie w myśl zasady „co nas nie zabije…” Wiking dzielnie stał, gdy Julia owijała się wokół niego na kształt bluszczu.

Coś się po latach zmieniło.
Wtedy tak bezwzględnie potępiałam tę kobietę.
Dziś byłabym dla niej znacznie łaskawsza.
A Ty - mój czytelniku?
Napiszesz mi o tym?

=========================================

Całkiem niedawno ktoś wybrał moje blogi na grubiańskie złośliwości. To zaowocowało moderowaniem komentarzy, aby moim wiernym i kochanym Czytelnikom oszczędzić  irytacji.