GRZYBY - zdarzylo się naprawdę (5)

Pewnego dnia…
Zdarzyło się naprawdę!

Pasją jesienną było grzybobrania.
W lesie zawsze czułam się bardzo dobrze i - szczęśliwie - nie traciłam nigdy orientacji - dzięki naukom mego taty.
Przyjechałam na Pomorze Zachodnie.
Początkowo mieszkałam blisko lasu. Przez drogę miałam cmentarz, za cmentarzem las, a za lasem „ruski poligon”, gdzie nawet nie starałam się zbliżać. W leśnym pasie za cmentarzem i później dalej już szerokim pasmem były bardzo grzybne miejsca. Jednocześnie na drugi rok mojego tam pobytu trafił się taki „grzybny” rok. Cięło się grzyby w niesamowitych ilościach.
(9243)


Nie wiem już po co były mi takie ilości grzybów. Starych „kapci” nawet nie dotykałam. Jednakże nie miałam szczęścia do prawdziwków…
I znów byłam w lesie. Znów pełen kosz. Nie wiem dlaczego za cmentarz nie przychodzili nigdy inni grzybiarze. Nie pamiętam, abym tam kogoś spotkała. Chcę z tym moim pełnym koszem do domu , kieruję się na cmentarz, potem w prawo - w ten sposób powinnam wyjść za cmentarzem, bardziej w stronę Gorzowa, tuż za siatką przejść do szosy i drogą już wrócić do domu. Tymczasem co się skieruję na cmentarz - trafiam na olbrzymie paprocie, ani nie mogę dojść do siatki! Nigdy nie byłam w tym miejscu! Słyszę blisko samochody, kosz stał się bardzo ciężki, ogarnia mnie panika… Próbuję trzeci, czwarty, piąty raz. Już naprawdę się boję! Paprocie są jak zwarta ściana, wyobraźnia galopuję! Pamiętam - w jednej chwili - wszystkie opowiadania o wampirach i innych przeokropnych rzeczach, jak choćby niespodziewanych wyjściach z grobu, zjawach, duszach potępionych! Wyobraźnia przyspiesza z każdą chwilą - choć wydawało się to absolutnie niemożliwe… Ja, która się nigdy nie bałam horrorów - prawie krzyczę ze strachu!
Na szczęście nie rezygnuję, szukam cały czas końca paproci, widoku siatki, dojścia do drogi… Jest…
Aż nie wiem, czy dla ścisłości to dopisać - bo chwalić się to nie ma czym - byłam wtedy w bardzo zaawansowanej ciąży,,,

Nienawidzę horrorów do dziś!

W kilka dni później wraz ze Ślubnym nacięliśmy tyle malutkich grzybków w innym lesie, że po wysypaniu zajęły całą wannę.
Tylko ten jeden raz miałam grzyby w wannie i tylko ten jeden raz zbierałam na kolanach, wcale nie wstając - aż do zapełnienia zabranych naczyń, a nawet więcej - do koca!
Zdążyłam je przerobić, a 17 września urodził się mój pierworodny