Wróciłeś do swoich
Czy tęsknię? Czy się rozpalam? A może czasem użalam,
gdy w lodowatą, skostniałą pamięć twój dotyk nagle wpada,
wraz z nim ten szczególny nastrój miłość mi opowiada?
Z pewnością nadaremnie - to spóźnionych wspomnień fala...
Nie proszę - wracaj! I już nie skamlę. Łzy wiatr wysuszył.
Lecz gdy prostuję plecy i zbieram białe żagle uśmiechów
- nie chcę wypuścić z siebie żadnego twego oddechu,
w zziębniętej dłoni zaciskam tamten od ciebie bursztyn...
To wszystko miły. To wszystko.
Zdrętwiałe serce nie boli.
Wiem - ty wróciłeś do swoich.
Nie jesteś iluzjonistą.
© Elżbieta Żukrowska 11.02.2016.
Fot. Adem Karaduman
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz