872. POWINNAM CIĘ PRZEKLĄĆ

POWINNAM CIĘ PRZEKLĄĆ

W półmroku zakwitła dla ciebie
w zielonym pachnącym krzewie
kwiatem białym, pięknym, jedynym.
Pokiwałeś ze smutkiem głową:
- Nie wiem, nie chcę takiej dziewczyny.
Środkiem nocy śpiewała tobie
tak pięknie, jak to robią ptaki.
Machnąłeś ręką zniecierpliwiony:
- Nie chcę. - Masz wypaczone smaki...
Wytępić piękno. Zabić marzenia.
 Poniszczyć wszelkie instrumenty.
Krzyczeć muzykom:
- Dość! Niech nikt nie śpiewa!
Powinna odpowiedzieć
- To ty bądź przeklęty!

© e.żukrowska 19.08.2012.
Zdjęcie z internetu.