ZGINAJĄC KOLANA

Zginając kolana

Pan położył rękę na moim ramieniu,

a ja w swoim zadufaniu tego nie spostrzegłam. 

I nawet kiedy do serca przytulił - 

dalej nie zważałam i na oślep biegłam! 

Dziś nie pamiętam, co mną tak wstrząsnęło, 

inaczej spojrzałam na dwa cięcia szablą? 

Bo to Mateńka szepnęła, bym kolana zgięła. 

I że Jej Synowi nie jest wszystko jedno... 

Przystanęłam w tym biegu, wyścigu za niczym, 

by wreszcie z pokorą podziękować Panu, 

w sakramencie pokuty starać się rozliczyć 

z własnym sumieniem - oczyścić ze spamu.

© Elżbieta Żukrowska 8.07.2016.

Fot. z internetu