Nie będę sobą - © Elżbieta Żukrowska
Chciałabym być, ale nie będę.
Świat tak się zmienił...
Dziś nie wiem już, jak to być sobą.
W banku, na poczcie, w sklepie -
nie widać ludzi zza maseczek.
Nie będę sobą.
Jak inni wejdę z koszykiem
lub na straganie kupię pęczek lubczyku.
Ugotuję rosół.
Ale już nie będę sobą.
Nie pamiętam, jaka byłam przed rokiem.
Tak jak tysiące innych
będę wędrować ulicami,
nie poznając większości znajomych.
Nie zatrzymując się na pogaduchy.
Nie poczekam na sąsiada.
Może usiądę na ławce
i ukradkiem uchylę nieco maseczkę -
duszę się.
Nie będę sobą. Już nigdy,.
Z trudem łapię powietrze.
Jamnik na krzywych nóżkach przystaje przede mną.
Dwa gołębie złoszczą się i uderzają skrzydełkami.
Samochody na jezdniach warczą gniewnie i głośno.
Choszczno, 12.05,.2021 r.
fot. Łukasz Żukrowski
Kiedyś życie było smakiem...konfitury, porzeczek, agrestu, kompotu z rabarbaru. Nieśmiałego pocałunku, tęsknoty odmierzanej ilością listów.
OdpowiedzUsuńKiedyś życie było zapachem...siana, chleba, pieczonych ziemniaków z ogniska. Papeterii, ogródka z kwiatami, maciejki pod oknami.
Kiedyś życie było kolorem...słoneczników, zboża, chabrów i czerwonych maków. Kolorem tych jedynych oczu, miłości, prawdziwości.
Kiedyś życie było wyczekaniem...na pociąg, telegram, spotkanie. Dotyk dłoni, spacer i po świt rozmowy.
Kiedyś życie było dźwiękiem...gitary, kukułki, strumyka małego. Wytęsknionych kroków, serca, głosu kochanego.
Tęsknię za tym "kiedyś"... gdy babcia fartuch, chustę nosiła, a pod skromnym dachem miłość wielka była.
Tęsknię za tym "kiedyś"... gdy dziadek dokręcał przetworów wieka, a człowiek był ważny dla drugiego człowieka.
~Elżbieta Bancerz
Kiedyś i teraz, jak bardzo odległe światy, nie tylko przez covid. Pozdrawiam
OdpowiedzUsuń