700. PODAJ MI RĘKĘ (1)

PODAJ MI RĘKĘ (1)

Podasz mi rękę? – zapytał cicho. Ledwie słyszała.

Podała chętnie - kryjąc półuśmiech – już zaufała.

On ucałował, a jednocześnie zaglądał w oczy

 – sprawdzał dyskretnie  czy tego chciała, czy się nie droczy.

Po czym prowadził ścieżką nie-krętą na brzeg jeziora. 

Ona objęła go w pasie ręką - w skrytości ducha on o to wołał.

Męskim ramieniem w odpowiedzi ciasno otoczył.

Westchnęła cicho, on nie próbował już patrzeć w oczy.

Pomostem długim przeszli daleko za brzeg jeziora.

Wodę łagodnie marszczyła fala - jak drzewa kora.
Wiatr się kołysał w tatarakach - taki mądrala!

A rusałeczki już rozpoczęły gwiazdki zapalać…

Gdy tak bliskością siebie sycili w pięknej scenerii

Księżyc wychynął zza pasma lasu – był filuterny.

Rozkazał zaraz by wiatr łagodnie czesał im włosy, 

rozsypał wielki dzban blasku nocy – jak krople rosy.

Dalej polecił nocnym ptaszętom piękne śpiewanie.

Słowik zrozumiał to doskonale – sam zakochany!

Smutny mężczyzna lekko kołysał dziewczę  u boku.

Wciąż jeszcze brakło mu odwagi  - za mało mroku?

© e.żukrowska 6.września 2012.

Zdjęcie zapożyczone z internetu.