Wiem... Choć może nie...
Nie wiem... Ale nic już nie wybaczę.
Łatwiej zapomnieć, myśleć, że nie było.
Ta miłość zagasła i dalej nie płacze.
Nie próbuje wołać. Niepotrzebny wyłom.
A jeśli jednak nie umiesz inaczej
- do swego domu po śladach wróć.
Dla ciebie kiedyś kręciłam włosy
i malowałam czerwienią usta,
w małym wazoniku układałam wrzosy.
A wszystko przez to, żeś duszę rozhuśtał...
Nawet jeśli nie ty - to mimo wszystko -
do swego domu bodaj po śladach wróć.
Czy moja skarga daleko popłynie?
Czy spotka twoją wyrwaną wprost z duszy?
Czy to zło wszelkie kiedyś wreszcie minie?
Czy mimo starań zostać z nami musi?
Jeśli gdzieś w głębi nadal mnie pamiętasz
- do swego domu choć po śladach wróć.
© Elżbieta Żukrowska 13.04.2020 r.
fot. internet
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz