Tragicznie i gorzko!
W harfę się wsłuchaj, co z zakątków duszy
wywodzi melodię bogatą nadzieją.
I śpiewa dnia każdego. I zapory kruszy.
A ludzkie serca niech purpurowieją!
Bo gdy sczerniałe od krwi gorzkiej, czarnej
- smutki w nich wzrastają posiane najgęściej!
Dużo światła trzeba i prawdy wyraźnej,
by nie skłoniło się czasem ku zemście...
W rogi nikt nie dmie, nie szumią proporce,
tu czarnym mętem wylewa się rzeka.
Kamienie w dłoniach miast chleba widoczne,
a choć spragniony - nikt wody nie czeka.
Już groza ciągnie, widzisz porównania,
to męskie ramie prawa nie szanuje.
Zamęt wciąż wzrasta i gwiazdy ogarnia,
a żadna nacja ulgi dziś nie czuje!
© Elżbieta Żukrowska 6.09.2015
Fot. z internetu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz