Cisza nie zawsze płynie niebem
Szepty zamarły płynie cisza...
po tęczy wspina się mozolnie
czy ją ten manewr ukołysze
czy będzie mogła spać spokojnie...
W omdlałych dłoniach mieszka słowo
które powinno wieźć do nieba
to przecież nawet nie jest zdrowo
karmić się ciszą - nie potrzeba
Nie mogę żyć w takiej rozłące...
gdy nawet szepty już zamarły
a w głowie myśl się dziwna plącze
o świeczkach co na dym ofiarny...
Wśród zapowiedzi złych wydarzeń
pamięć wybiórczo kreśli kształty
jest złoty kielich mały karzeł
i rozszalały sztormem Bałtyk
I znowu cisza po horyzont
gdzie wstaje świt i ptaszek kwili
Ty nie masz nic i ja nie mam nic
tak żeśmy się już pogubili...
© Elżbieta Żukrowska 9.02.2019 r.
Fot. Thomas Uhrmacher
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz