piątek, 7 października 2011

Chaos - czyli miłość na Facebooku - część trzecia

22. Halina starannie dobierała czas na rozmowę z mężem. Żadnych sportów w telewizji – sprawdziła dokładnie. Upewniła się, że nie wziął ze sobą pilnych papierów. Wprawdzie mówił, że jest zmęczony, ale zmęczony był prawie zawsze.
(7869)
Cały czas miała nadzieję, że powie, iż nigdy jej nie zdradził. Czemuż tak uparcie i bezwzględnie dochodził swoich małżeńskich praw? Jeśli byłby związany z inną kobietą, to powinno to jakoś inaczej wyglądać. Powinien unikać współżycia. Tak myślała.
Kręciła się po pokoju i ciągle nie mogła zadać właściwego pytania, choć zapytała już o pracę, samochód i wakacyjne plany – które jak zwykle od lat były rozbieżne…
- Czy ty kogoś masz? – wypaliła przysiadając na wprost męża.
Wyprostował się gwałtownie i zobaczyła jak poczerwieniał.
- Tak czy nie? – naciskała.
- Mam.
Cios był okropny. Liczyła się z taką odpowiedzią, a teraz oddechu nie mogła zaczerpnąć, jakby dostała prosto w splot słoneczny… Zacisnęła zęby i przez kilka chwil siedziała nieruchomo, trawiąc w sobie tę informacje. Miała następne pytania, ale musiała najpierw choć odrobinę ochłonąć.
- Od ilu lat? – drążyła.
- Nie pamiętam.
- Długo?
- Długo.
- Dziesięć lat? Dwanaście? Piętnaście?
- Byłaś wtedy w tej trzeciej ciąży, tej, co poroniłaś… Nie chciałaś współżyć…
Liczyła w myślach…Czternaście lat wstecz. Ciąża na skutek mężowskiego gwałtu… Źle się czuła od samego początku. Lekarz chyba wiedział, że ciąża jest nie do uratowania, zawsze tak niewyraźnie o tym mówił…
- Z tą samą kobietą?
- Tak.
- Dlaczego?- Natychmiast pożałowała tego pytania. Po co jej to wiedzieć?
- Ona też jest w związku, którego nie może zakończyć.
- Czternaście lat! Chryste! Coś ty narobił! Coś ty narobił!
- Chciałaś wiedzieć.
- Jak mogłeś jednocześnie i z nią i ze mną?
Czuła się splugawiona, sponiewierana, utytłana w błocie! Który to już raz życie z niej zakpiło? Myśli jej się rwały. Była bezradna i … pusta taka… Nie przygotowała się na aż taką poniewierkę. Jezu! Co ma dalej robić? Gdzie jest teraz jej miejsce? Jak ma przeżyć najbliższe godziny, dni… I co dalej? Co dalej?
Dlaczego każde kolejne nieszczęście, które ją dotyka, jest tak wyraźnie gorsze od poprzedniego? Bardziej bolesne… Następny podły mężczyzna…
Pierwszy był Jacek. On dostał się na studia w Warszawie – ona nie. I było po związku. Zaczęła licencjat w Białymstoku, nic wielkiego, rachunkowość. Edka Kwiatkowskiego znała od lat – chłopak z sąsiedniej wioski. Był najstarszy, studiował zaocznie rolnictwo w Olsztynie. Rodzice szczycili się nim, bo najlepszy student na roku. Nawet nie wie, kiedy i jak zbliżyli się z Edkiem. Jeśli tylko nie miał zjazdu – szaleli po wszystkich możliwych dyskotekach. Mało rozmawiali, ale baletowało się im doskonale. Halina oszczędzała pieniądze na „prawdziwe” studia (dzienne), pracowała, do pracy dojeżdżała autobusem. Jakoś było. Jakoś. Edek nie oświadczył się jej, ale tak z wolna zaczęli mówić o ślubie. Jedyny warunek był ze strony Haliny – że skończy najpierw licencjat, a w razie jakby co, to Edek nie będzie bronił jej studiowania. I Edek nie miał nic przeciwko temu. Ślub zaplanowali na początek września. Zapowiedzi wyszły, kucharz, sala, orkiestra, autobus i co tam jeszcze, wszystko pozałatwiane, zadatkowane, zaproszenia wysłane, suknia do odbioru we wtorek, a w niedzielę Edek z rodzicami przyjeżdża i wszystkie miny poważne. Od razu było jasne, że jakaś niesłychana sprawa. Usiedli wszyscy za stołem w gościnnym pokoju. Matka Haliny chciał czymś ugościć, ale Kwiatkowski nalegał, by usiadła, bo ważną rzecz mają do powiedzenia. Serce Haliny łomotała jak dzwon alarmowy. Cedzono słowa najostrożniej, najwolniej. Wreszcie po długim owijaniu w bawełnę okazało się, że Edek ma być ojcem, a matką – dziewczyna z Olsztyna, która na dodatek nie chce ślubu („bo nie będzie krów doić”), tylko alimenty. Oni, to jest dziadkowie, będą płacić, ale nie chcą, by Halina była zaskoczona. I dlatego przyjechali o tym opowiedzieć. Halina ze zdumieniem słuchała, jak jej rodzice – wprawdzie trochę opornie – ale godzą się na takie rozwiązanie. Nikt nawet jej nie zapytał, co o tym sądzi. Aż drżała z oburzenia. Jeden jedyny raz w życiu podniosła wtedy glos. Wstała i pokazując ręką drzwi wykrzyknęła do Edka „Wyjdź! Natychmiast!” Zaraz potem w ciągu kilku dni zwinęła swoje sprawy w rodzinnych, białostockich stronach i pojechała do Szczecina, prawie w ciemno. Prawie – bo studiowała tam jej koleżanka, Marysia Konieczna, i po wysłuchaniu halinkowej relacji trochę z rozpędu ją zaprosiła. A Halina prosiła ją, żeby w międzyczasie szukała jakiegoś zaczepienia. Potrzebny był pokój i praca. Wszystko to przeleciało jej przez głowę w mgnieniu oka. Konkluzja była jedna – każdy następny facet był gorszy od poprzedniego. Czy to znaczy, że ten „biały pan” będzie jeszcze gorszy?
Siedziała taka skopana w pokoju i nawet nie chciała przypominać sobie, jak to się stało, że doszło do tego ślubu… Do ślubu z Robertem Popławskim.
- Jesteś zimna jak ryba! – prawie krzyczał Popławski. – Nie ma w tobie za grosz spontaniczności! Ani kochać, ani żartować, ani złościć się nie umiesz! Jakbym jakąś Królową Śniegu miał za żonę! Sopel lodu ma w sobie więcej ciepła niż ty!
Jezu! A on jeszcze na nią krzyczy! Jest jego ewidentna wina, a on na nią krzyczy!
- Wyjdź! Wynocha! Natychmiast! – teraz ona podniosła glos, a Robert od razu wyszedł – jakby czekał na taki jej okrzyk. Słyszała przez kilka minut jak chodzi po domu, krótko to trwało, stanął w otwartych drzwiach pokoju już z torbą podróżną obok siebie.
- Wrócę, jak ochłonę. Jak oboje ochłoniemy. Przemyśl, co dalej, bo dom jest mój i nie mam zamiaru z niego rezygnować. Tylko, że ja mam dokąd pójść, a ty nie. Najdalej w ciągu tygodnia powinniśmy ułożyć nasze sprawy.
- A co mam powiedzieć chłopcom?
- Co chcesz! Wszystko mi jedno!

23. Leszek Zalewski miał cztery spotkania służbowe na mieście – co godzinę. Nie akceptował takiego maratonu, bo to oznaczało skrócenie rozmowy do minimum – czasem ze szkodą dla sprawy. Ostatnie spotkanie było w restauracji rybnej. Z szefem kuchni znał się osobiście. Zazwyczaj zamawiał solę, karmazyna i dorsza – jednocześnie. Miało to jakąś swoją specjalną nazwę, której nie umiał zapamiętać, a znaczyła tyle co „zestaw trzech ryb na maśle”, lecz była po fińsku (kolme kalaa voissa - ?). Leszek kojarzył to w ten sposób – „kalmary, Kali, wiza”, odnajdował w karcie i palcem pokazywał kelnerce.
Do pracy już nie wrócił. Miał jeszcze prywatne spotkanie z Olgą, ale za godzinę. Spokojnie dojechał do kafejki, nie wszedł tylko spacerował w oczekiwaniu na umówioną porę. Potem się zagapił i wszedł nieco spóźniony. Zdziwił się jednak, bo Olgi jeszcze nie było, za to były trzy jego podwładne. Miały prawo być. Ach – pomyślał – musiały mnie posłuchać! Wybrał numer Olgi. Ucieszyła się i powiedziała, że spóźni się przez jakąś stłuczkę. Musi czekać, bo na chwilę wstrzymano ruch.
- Dobra, nie ma problemu. Ale mam do ciebie specjalną prośbę. Chcę komuś zagrać na nosie. Przez chwilę poudajesz moją kobietę. Zechcesz? Możesz? Błagam! Dobra. To idę po kwiaty.
Zamówił dwie mrożone kawy i szarlotki na gorąco z lodami – ale kazał podać dopiero jak przyjdzie partnerka. Teraz zajął stolik i poszedł po kwiaty – kwiaciarnia był obok.
Dziewczyny z pracy musiały być mocno zdziwione przede wszystkim dlatego, że Olga w jeansach i luźnej bluzce wyglądała dość pospolicie. Za to powitanie pary było gorące co się zowie.
- No, dalby mi Zenek za takie zabawy! – powiedziała śmiejąc się dyskreknie.
- Przecież to tylko przedstawienie!
- Gdybym nie wiedziała o Rebece…!
- Halina Popławska – sprostował. – Nazwisko mi się nie podoba. Takie…płaskie jest. Wiem, że z nazwisk się nie żartuje. Jednak moje nazwisko lepiej by do niej pasowało.
- Marzyciel.
- Zaraz marzyciel! Kilka dni temu wymieniliśmy aż dwa komentarze!
- A wczoraj?
- Wczoraj nie było jej na Facebooku. Przynajmniej w tym czasie, co ja tam byłem. Chciałbym się jakoś z nią umówić… Zupełnie nie mam pomysłu. 
- Ale już wiesz, że mieszka w Choszcznie.
- W Choszcznie, o ile jest to prawda. Internet każdą bzdurę przyjmie. A na Facebooku możesz być nawet księżniczką, choć podszywanie się pod innych chyba jest zabronione.
- Napisała ci chociaż coś miłego? Dała jakoś znak, że jest zainteresowana?
- Nie wiem, czy można to tak odebrać… Nie jestem pewien.
- A ty jej? Co ty jej napisałeś?
- Że miło widzieć nową twarz na portalu. I uciekłem. Sprawdziłem znacznie później – nic na to nie odpowiedziała. Nawet nie zaznaczyła, że lubi.
- Och ty… biedaku! – zaśmiała się ponownie Olga.
- Mogłabyś ze mnie nie żartować? Najpierw wypytujesz, a potem się nabijasz! – Leszek był wyraźnie rozżalony. – Dobra. Dawaj te papiery i jeszcze raz mów.
Dziewczyny z pracy już przestały się liczyć. Że też taka komedia wpadła mu do głowy – był zdegustowany sobą.
Miał zawieźć dokumenty o przyznanie miejsca w domu opieki dla chorych na Alzheimera. Do Tuczna. Na dniach miał jechać w tamtą stronę służbowo, a Olga nie mogła wziąć teraz wolnego.
Podczas pobytu Zenka u siebie Leszek niechcący dowiedział się o tym, że matka Olgi jest bardzo złośliwa w stosunku do Zenka, że już dwukrotnie zrzuciła go z inwalidzkiego wózka, że złośliwie zabiera mu herbatę, czy co tam akurat pije, i wylewa do zlewu. Powiedział o tym wszystkim Oldze, bo jakoś Zenek nie mógł… A Olga podjęła działania jedyne możliwe w tej sytuacji. Tym bardziej, że mimo zmiany leków agresja matki rosła. Leszek był przekonany, że to właśnie leki były nadal źle dobrane, ale ani Olga, ani on, nic nie mogli na to poradzić. Przez kilka dni z rzędu matka zachowywała się normalnie, a potem nachodziła ją fala złośliwości. Traciła wtedy kontakt z rzeczywistością. Nie wiedziała, kim jest, z kim rozmawia, czego chce. Jedynie Zenka jakby rozpoznawała i robiła mu jak najwięcej przykrości – porwała gazetę z krzyżówką, coś rozsypała albo wylała, rozbiła doniczkę z kwiatami i ziemią.
- Jak już dasz dokumenty to zadzwoń i opowiedz wszystko dokładnie. Tak mi szkoda Zenka! Ale mamy też szkoda. Dowiedz się jak najwięcej!
- Zrobię, co będę mógł – zapewnił.

24. W domu zaraz wszedł na Facebooka i szukał Haliny – nie było jej.
Czuł całym sobą, że przytrafiło się jej coś złego. Tysięczne myśli przelatywały mu przez głowę. Znalazł stronę o Choszcznie i czytał wszystkie możliwe informacje, oglądał zdjęcia. Szukał jakiegoś punktu zaczepienia i jej nazwiska, może gdzieś się pojawi. W Googlach było ponad pięćdziesiąt stron z Halną Popławską… Szukał starannie i znalazł. Był przekonany, że to ona – miała biuro rozrachunkowe w Choszcznie… Mógł pojechać, mógł nawet zostać klientem tego biura, a wtedy ich spotkanie byłoby bardziej naturalne. COŚ zrobił. Znów taki maleńki kroczek…
Ale dalej był niespokojny. Niepokój był irracjonalny. Nosiło go z miejsca na miejsce. Nie mógł się skupić. Ani telewizor, ani książka, ani nawet pichcenie – a powinien przygotować coś na jutro. Odpuszczał sobie – zje na mieście. Dobrze by było z kimś pogadać. Interesował go jeden jedyny temat – Halinka. Już w myślach zdrobniał jej imię. Szukał tego właściwego – i było – Halusia. Uznał, że tylko takie do niej pasuje. Halusia. Jego Halusia… I jak z kolegami ma mówić o Halusi? To było nie do pomyślenia. Tym bardziej, że to już nie były tak silne związki, jak koleżeństwo ze szkoły i ze studiów. Jakoś już tak mocno się nie zaprzyjaźniał, gdzieś w nim była rezerwa. Miał kolegów, z którymi szedł na piwo, ale broń Boże żadnych zwierzeń! 
Wrócił do komputera i znów szukał na Facebooku. Były te same osoby co zawsze. I jak zwykle były żarty, zdjęcia, filmiki z muzyką. Halusi nie było. Na żadne żarty nie miał ochoty.
Podobno mężczyźni nie mają intuicji – myślał.
Chyba jeszcze nigdy nie nosiło go tak po domu!

25.Halina była załamana. W głowie miała gonitwę myśli i straszliwy chaos. Chciała wiedzieć, dlaczego i z kim ją zdradza. Jak mogła być tak ślepa przez czternaście lat??? Troszczyła się o faceta, który miał w nosie przysięgę małżeńską! Który nawet ją zgwałcił! Nie mieściło się to jej w głowie. Nie umiała sobie tego poukładać… Nie robiła mu w domu piekła, to uznał ją za sopel lodu! Jaki sopel lodu? Przecież też miała uczucia, a on to wszystko podeptał! Zmiażdżył! Przetoczył się przez jej życie jak jakiś walec drogowy… Z tego związku tylko synowie – ich „ perła w koronie”. A reszta – szmelc. Żadne zdarzenie nie jest warte wspomnień, nie jest warte, by się nad nim pochylić… Taka miazga. Kiedyś miała swoje gwiazdeczki, świetliki, słoneczka. Od dawna, od bardzo dawna nie przybyło nowego światełka! Są synowie, jest Hania. Koniec. Nic dobrego się nie zdarza. Nic.
Chciałaby jakoś wykrzyczeć, wypłakać swój ból! Nawet wyzłościć… Tak, jak to robią inne zranione kobiety. I nie umie. Jest poraniona bardziej, niż to przeciętnie bywa, i nie umie…Dusi się w tym rozmyślaniu, otępiającym rozpamiętywaniu słów z ostatniej rozmowy z mężem. Nie znajduje wyjścia. Czuje się gorzej, niż zbity pies…
Nie umie powiedzieć sobie – tak, jak to robi w pracy – te dokumenty dziś, te jutro, a te dopiero po dziesiątym. Tu całe nieszczęście ma na raz i nie jest w stanie tego rozdzieli, ugryźć. Nie umie podjąć decyzji. Jakiejkolwiek decyzji – już nie ważne dobrej czy złej. Nawet nie wie, jakie są możliwości, jakie warianty. Nie ogarnia tego!
Robert niczego jej nie ułatwił. Tym wyjściem. Niczego! Zawsze był w stosunku do niej złośliwy. Że też wcześniej tego tak wyraźnie nie widziała, a jak już coś się zdarzyło – znajdowała wytłumaczenie…
„Mistrzyni opanowania” była połamana jak źdźbło suchej trawy. W tym stanie ducha miała żal do wszystkich i o wszystko. Nie umiała tylko tego wyartykułować. Wzburzenie w niej narastało. Myśli były często wręcz sprzeczne. Chaos. W głowie jej wirowało. Przeczuwała następny zawrót głowy, byle tylko bez utraty świadomości…- myślała.
„Kobieto, co ty robisz!?” – krzyczała w myślach sama do siebie i dalej roztrząsała swoje relacje z mężem. Nie da rady sama. Nie ma co ze sobą zrobić. Dom kupili Robertowi rodzice, gdy jeszcze był kawalerem. Ale jak ma z nim mieszkać pod jednym dachem? Wprawdzie teraz wyszedł, przecież wróci. Jakby dał jej tydzień na wyprowadzenie się… O, matko! Dwa kolosalne kredyty władowała w ten dom… Nie ma pieniędzy w zapasie… Wyremontowali dom zaraz na początku małżeństwa i całkiem niedawno. Dach zmienili i całą instalację… To był kapitalny remont, a kredyt spłacała ona… Nikt się słowem nie zająknął. A teraz w planach było ogrodzenie… Czemu nigdy nie pomyślała o jakimkolwiek zabezpieczeniu się? Nie miała ani grosza na jakimś zatajonym przed mężem koncie…
Była nie tylko bezradna, ale i bezbronna…
Musi wynająć mieszkanie. Jednak musi. Nie ma innego wyboru. To jednocześnie oznaczało jakby przyznanie się do winy. A to nie ona jest winna! Musi z kimś porozmawiać… Z prawnikiem? Chyba za wcześnie! Tak chętnie rzuciłaby wszystko! Uciekła gdzieś na koniec świata!
Prawda, już raz uciekła i nic dobrego z tego nie wyszło. Nie będzie uciekać. Nie będzie nikomu i niczego ułatwiać! Nie wyprowadzi się! Niech Robert decyduje. A przynajmniej niech powie, jakie widzi rozwiązanie. Nie będzie słodką idiotką, która tyle zainwestowała w ten dom, a teraz wyjdzie z pustymi rękami. No, to Robert uzna, że jest interesowna. A on to jaki – skoro nie widzi jej wkładu?
Dość! Dość tych rozmyślań na jeden dzień! Dość!
Poszła do pokoju, w którym był jej komputer. Czasem przyjmowała tam klientów. Najmniejszy pokoik w ich domu i najbliżej drzwi wejściowych.
Włączyła komputer i zalogowała się na Facebooku.


26. Leszek wrócił do komputera ze szklanką soku pomidorowego. Ostatnio miewał kurcze nóg, łydek. Powinien pomyśleć o jakichś treningach. Zupełnie o siebie przestał dbać. Rozważał siłownie na zimę i tenis na lato. Tak ze dwa razy w tygodniu. Gorzej było z mobilizacją. Masło zamiast silnej woli. Normalnie masło takie, co to latem na stole…
Nie do wiary – była!
Zdjęcie to samo, zatem i twarz ta sama, trochę zamazana, jakby przez poruszenie. Celowo tak. Ale on i tak wiedział, jak wygląda. Miał swoje zdjęcie, te z pod Reala.
Postanowił odezwać się bezpośrednio do niej, w wiadomościach. Wszedł na jej profil i w wiadomościach napisał:
- Witaj. Co u Ciebie słychać?
Serce waliło mu z całej siły. Nie byli nawet „znajomymi” zgodnie z normami przyjętymi na Facebooku. To jest dla niego chwila prawdy. Zaakceptuje rozmowę z nim, czy odrzuci. Sekundy biegły bardzo wolno. Już dowie minuty, trzy – a odpowiedzi ciągle nie było. Prawda – pomyślał niespokojnie – przecież mógł to być ktoś z jej rodziny. Nawet mąż. A jeszcze gorzej, jeśli syn. Czekał z ogromnym niepokojem.
- Witaj. My się znamy? – tak brzmiała odpowiedź.
- Prawie. Formalności można szybko nadrobić. A już parę razy komentowaliśmy wspólnie. – Odpowiedział szybki i czekając na jej odpowiedź wysłał prośbę, by go przyjęła do grona znajomych.
- Pamiętam. – Znów odpowiedź była powściągliwa.
- Pytałem, co u Ciebie słychać.
- A jakiej odpowiedzi oczekujesz?
- Prawdziwej.
Milczenie było bardzo długie, ponad pięciominutowe. Miał ochotę przynaglić, ale się powstrzymał, żeby – broń Boże – nie uciekła!
- Zwyczajnie.
- Co: zwyczajnie?
- Zwyczajnie się czuję. – Teraz odpowiedź był szybka.
- Poproszę więcej szczegółów. Jakieś niuanse…może? – Poprosił.
Znów długie oczekiwanie.
- Halusiu – napisał to, jakby szeptał.
Milczała uparcie. I zaskakujące:
-Przepraszam, muszę kończyć.
I znikła. Wyłączyła się.
- Znowu wszystko spieprzyłem – powiedział głośno sam do siebie.
Zatem nie chciała z nim rozmawiać. Oparł się plecami o fotel i zamyślił. Nie rozumiał, dlaczego przerwała rozmowę. Dwa słowa wyjaśnienia, a byłoby zupełnie inaczej! Z drugiej strony skąd mógł wiedzieć, jaka ona naprawdę jest. Co myśli? Co czuje? Jakie są jej zwykłe zachowania. Odrzuca go, bo odrzuca jego, Leszka Zalewskiego? A może odrzuca nieznajomego ze zwykłej ostrożności? Przecież ona też nic o nim nie wie.
Jeśli odrzuca, bo jest zwyczajnym nieznajomym – to przecież ma rację, a on co najwyżej powinien pochwalić taką ostrożność. Internet pełen jest dziwaków, ludzi pokręconych, którzy szukają tu czegoś, co ich dowartościuje, albo coś w tym guście…
Roztrząsał każde słowo. Napisała, że czuje się „zwyczajnie”, nie „dobrze”, „świetnie”, „doskonale” tylko „zwyczajnie”. A to by znaczyło, że raczej czuje się fatalnie, tylko nie chce się nieznajomemu otwierać i skarżyć. Znalazła słowo, które niby nie kłamie, ale też i do końca nie mówi prawdy.
Czyli, że miał rację. Coś jest źle, a on jest bezradny, bo nie wie, o co chodzi. Najgorsza z możliwych sytuacji – niewiedza i bezradność…

27.  Tama pękła i polały się łzy. Z trudem wystukała ostatnie wyrazy. Aż się zanosiła od płaczu! Potop. W tym stanie ducha żadna wymiana zdań nie była możliwa. Pomijając wszystko inne – mogła się za bardzo otworzyć.
Płakała nad sobą i nad swoim pokręconym życiem. Nie mogła się powstrzymać! Aż poszła szukać w apteczce czegoś na uspokojenie. Popiła wodą trochę kropli walerianowych, po kuchni rozszedł się ich specyficzny zapach.
I wtedy właśnie wrócili obaj synowie.
- Coś się stało? – zapytał prędko Miron i znikł nie czekając odpowiedzi.
Natomiast Kacper zatrzymał się w drzwiach kuchni i patrzyła pytająco na matkę. Halina milczała.
- Mamo, powiedz – poprosił cicho.
- Chyba rozstałam się z waszym ojcem. Jeszcze nie jestem tego pewna. – powiedziała niechętnie.
- Nie chcesz o tym rozmawiać. – Domyślił się Kacper.
- Nie chcę. Najpierw muszę się pozbierać.
- Tata ma kogoś?
Wzruszyła ramionami.
- Od lat mi się wydawało, że jakiś ktoś na boku, ale za twoim przyzwoleniem…
- Kacper! Co ty mówisz? Za jakim przyzwoleniem! Przed trzema czy czterema godzinami się dowiedziałam… Nie rozmawiajmy o tym.
- Mamo, ja jestem dorosły!
- Ciągle jesteś moim dzieckiem, moim synem. Nic się nie zmieniło… Jak to – od lat kogoś miał? – Sens tych słów dotarł do niej dopiero po chwili i nie umiała ukryć zdziwienia. – Wyście wiedzieli? Obaj?
- Może nie tyle wiedzieli, co się domyślali.
Dopiero teraz Halina poczuła się zupełnie wykończona…Została wdeptana już nie w błoto, ale w jakieś bagno, z którego wcale nie ma wyjścia… I jeszcze jej synowie! Oni więcej wiedzieli od niej. Czyli jakaś niedbała była, ślepa, zaczadzona… Skupiona na sobie?

28. Zmarnowałam swoje życie – powtarzała w myślach uparcie. Leżała już w pościeli zwinięta na kształt embrionu. – Zmarnowałam… Moje decyzje zawsze były złe, zawsze źle obstawiałam, zawsze dobierałam sobie niewłaściwe towarzystwo… Z żadnym chłopem nie byłam szczęśliwa!!! Nawet z Robertem w tym naszym najlepszym okresie… Jak to w ogóle było?
Przyjechała do Szczecina ciągle nieukojona po tym, co nazywała „porzucona narzeczona”, choć dosłownie aż tak nie było. W drodze nie wdała się w żadną rozmowę z mężczyznami – próbowało kilku. Była tak wrogo nastawiona do mężczyzn, że w każdej chwili mogła wybuchnąć agresją.
Marysia Konieczna wyszła po nią na dworzec i miała pocieszające informacje. Przede wszystkim był kąt do spania. Jedna z koleżanek- studentek gdzieś tam wyjechała na cały wrzesień. Halina miała zająć jej pokój i przejąć obowiązki, to znaczy pomagać jej mamie w sprzątaniu kwiaciarni. Ale jeśli Halina zgodzi się na sprzątanie także mieszkania i gotowanie obiadu – będzie miała także wikt i opierunek. Niestety – tylko miesiąc.
Pani Irena na parterze miała kwiaciarnię a na drugim piętrze trzypokojowe mieszkanie, ponad sześćdziesiąt metrów kwadratowych.
Mieszkanie było zaniedbane. Należało mu się coś więcej niż przykładowe wiosenne porządki. I Halina – choć zdawała sobie sprawę z ogromu roboty – wcale tym przerażona nie była. Natomiast nie była pewna, czy poradzi sobie w kwiaciarni, żeby potem nie było, ze zniszczyła jakieś cenne kwiaty.
Jeszcze w drodze Marysia Konieczna wkładała jej do głowy:
- Od razu uprzedź, że musisz mieć poranne godziny wolne na poszukiwanie prawdziwej pracy i mieszkania. Wcale nie będzie łatwo znaleźć coś sensownego, a miesiąc szybko minie. Powiedzmy, że później jeszcze przez jakiś miesiąc przewaletujesz w akademiku. I kropka. Musisz sama łapać wszelkie możliwe kontakty. Musisz rozmawiać, rozmawiać, rozmawiać. Poznawać nowych ludzi i ciągle pytać. Czasem do marketów się nie pchaj, bo jak tam wsiąkniesz, to już nie wyjdziesz, a chcesz studiować. Masz szukać pracy takiej, by i studia dało się pogodzić. Musisz pytać o pracę, pytać i pytać, do znudzenia. Gazety, telefon i wędrówka po mieście. Każdego dnia.
- Wysłałam dwie paczki na twój adres – przypomniała sobie Halina
- Dobrze, nie będzie problemu. Byłeś tylko pracę znalazła. Ja będę dalej rozpytywać.
Pani Irena miała około pięćdziesiątki, zmęczone oczy i twarz, chciała sprawić wrażenie surowej, a była zwyczajnie sympatyczna. Od lat za ladą w swojej kwiaciarni odnosiła się do ludzi z wielką życzliwością. I dobrze się stało, że Halina trafiła na nią, jako na pierwszą znajomą w Szczecinie.
Halina dostała pokój jej córki – studentki, to jest jej tapczanik, trochę miejsca w szafach i surowe przykazanie, by nie grzebała w rzeczach Sabiny. Dopiero potem padło pytanie, czy Halina umie gotować.
- Umiem gotować, prać, sprzątać, malować ściany i tysiąc innych domowych rzeczy. Umiem doić krowy, robić twaróg wędzić kiełbasy własnoręcznie zrobione. Umiem upiec najlepszą w świecie babkę i nie tylko. Umiem bardzo wiele – jak to dziewczyna ze wsi. Ale to wcale nie oznacza, że pani będzie odpowiadać mój sposób wykonywania pracy. Powiedzmy – ilość śmietany do zupy albo coś tam przy sprzątaniu. Ja się chętnie dostosuję, byle były dokładne wytyczne. Dlatego wolałabym w początkowym okresie bardzo dokładnie ustalać, co i jak mam zrobić.
Pani Irenie podobała się taka odpowiedź. Już po pierwszych dniach tych „szczegółowych” przekonała się, że Halina i umie zrobić i jest chętna do pracy. Ani jej pilnować, ani jej przynaglać, ani za dużo tłumaczyć nie było trzeba. Raczej hamować nadmierną pracowitość, bo Halina jak już zaczęła z gruntownymi porządkami, to po prostu jak na swoim, solidnie, dokładnie i jak najszybciej.
Sprzątało się ciężko, bo w mieszkaniu było bardzo dużo mebli, a w meblach dużo rzeczy, zapewne od lat niepotrzebnych, zaś na meblach zawrotna liczba bibelotów, zdjęć w ramkach. Ściany tonęły w obrazach i – znów – w zdjęciach. 
Takie były początki pobytu Haliny w Szczecinie. 
Usnęła z twarzą pani Ireny pod powiekami.

28. Z rana znalazła na Facebooku w „wiadomościach”:
-Witaj, Halusiu. Jak się dziś czujesz? Przesyłam Ci uśmiechy i życzenia miłego dnia. Postaram się być to około 17. Mam nadzieję na twoje życzliwe słowo.
Przeczytała to kilka razy – z pewnym niedowierzaniem. Znów nie mogła pohamować łez. A przecież nie mogła iść do pracy taka zapłakana! Przy otwartym oknie wzięła kilka głębokich oddechów. Nie odpowiedziała Leszkowi. Jeszcze nie wiedziała, co ma mu napisać. Jeśli napisze coś miłego, a on okaże się następnym draniem? Przecież wystarczy jeden kąśliwy komentarz na portalu… Nie musi być od razu nie wiadomo co!
Po za tym czyż jest bardziej nieodpowiedzialna osoba niż ona sama? Tu jej się życie w gruzy wali, cała jest uszargana jak w jakimś szambie, a z drugiej strony umizgi do innego faceta? Gdyby ktoś o tym wiedział…
To co? Worek pokutny i samobiczowanie? Niby z jakiej racji? Nie zrobiła nic złego! Nic! Nawet wtedy, gdy jej myśli zaczęły już krążyć wokół „białego pana” nie myślała o zdradzeniu Roberta. Tak by tylko chciała usiąść z kimś do przyjaznej rozmowy… Trochę się wypłakać, wyżalić, poukładać myśli… Może usłyszeć podpowiedź – gdzie popełniła błąd? Co ciągle robi nie tak? Gdzie jest ten pies pogrzebany?
Nastawiła wodę na kawę i herbatę (Miron), a sama wróciła do komputera i z gniewem na Roberta napisała do Leszka:
- Witaj! Cieszę się, że pamiętasz o mnie. I ja postaram się być. Mam chwilowe problemy, więc gdyby mnie nie było – nie bierz tego do siebie. Wtedy będę później.
Klik. Szybko, żeby się nie rozmyślić. Jak to było? Im więcej słów tym więcej błędów? Jak w gorączce usunęła to, co przed chwilą napisała. Zamiast tego wystukała:
- Być może będę.
Klik. Poszło!
Pora na śniadanie dla synów…

29. Leszek zaraz po przybyciu do pracy sprawdził, czy jest odpowiedź: BYŁA ! Lakoniczna. Prawie zdawkowa. No dobrze – zdawkowa. I tak to będzie dobry dzień! Musi wydarzyć się coś miłego! Musi!.
Zabrzęczał prywatny telefon. Olga zawiadamiała go, że dziś jej mama odjeżdża do ośrodka w Tucznie.
- Co ci mam powiedzieć? Chyba jednak gratuluję, że tak szybko to poszło. Głównie ze względu na Zenka. O, teraz to już pokażę mu kafejkę dla niepełnosprawnych, teraz już mi się nie wykręci!
- A ja do ciebie właśnie z jego przykazania. Masz do nas wpaść i to bez samochodu…!
- Rozumiem podtekst! Może jednak w niedzielę? Zaproś mnie na obiad, co?
- Załatwione!A dlaczego aż w niedzielę? Co z piątkiem i sobotą?
- Mam bliżej nie sprecyzowane plany.
- Kobieta?
- Tak jakby. Ale na razie cicho-sza!
- Rebeka?
- Olga, bo cię zabiję! Przyjadę i uduszę! Nawet Zenek cię nie obroni!
- Dobrze, już milczę! Ale się dogadałeś? Tak szybko?
- Olga!
- Milczę przecież! Niedziela o trzynastej!
Ledwie się rozłączył, a weszła pracownica.
- Jest problem, panie kierowniku.. Klient twierdzi, że faktura jest zawyżona.
- A jest?
- Nie. Jednakże on mówi, że telefonicznie uzgodnił z panem pięcioprocentowy upust.
- To niemożliwe! Kto tę sprawę prowadzi?
- Pani Joanna.
- Niech przyjdzie do mnie z klientem.
Znów był pochłonięty pracą.

30. Była! Aż mu się ręce trzęsły!
– Witaj, Halusiu – napisał szybko w „wiadomościach”.- Co dziś z Twoim humorem? – ośmielił się zapytać.
- Na urlopie.
- Przymusowym?
- Tak jakby.
- A kto ma zastępstwo?
- Wściekłość.
- Boję się!
- To Ciebie nie dotyczy.
- A kogo?
- Mnie.
- Słówko więcej? Proszę.
- Wczoraj dowiedziałam się o czymś, co rozwaliło moje życie w drobny mak. Jakby się po nim przetoczył kilka razy walec drogowy. Nie pytaj o szczegóły.
- Bardzo mi przykro. Mogę jakoś pomóc?
- Nie.
- Co z tym zrobisz?
- Nie mam pojęcia. Myślę.
- Jeszcze raz oferuję wsparcie.
- Dziękuję, ale nie ma takiej możliwości. Nikt i nic nie może zrobić. Nie tylko Ty.
- Halusiu, możesz na mnie liczyć – jakby co. Miałem nadzieję na spotkanie w realnym świecie.
- Leszku – napisała, ale musiała to natychmiast skasować, bo zniknęło z pola. Zamiast tego pojawiło się:
- Nie znam cię.
- To dokładnie tak samo jak ja. Ale możemy dać sobie szansę.
- Muszą kończyć.
- Zaczekaj. Będę o 19.
- Nie wiem. Pa.
Uciekła! Przestraszył ją! Napisał za mocno, za dużo, za odważnie? Przeczytał dwukrotnie całą wymianę zdań. Nie było się do czego przyczepić. Wzruszył ramionami. Powinien być jak myśliwy. Tropić, śledzić, zanęcać, przyczaić się i czekać. Po miesiącu by ją oswoił. Co za słowa mu się nasuwają!! Nie chce być ani treserem, ani myśliwym! Chce jak najszybciej usiąść z nią oko w oko, patrzeć na nią, rozmawiać z nią, trzymać jej rękę w swoich dłoniach. Tylko tyle. „Ty draniu! Chcesz jak najszybciej zanurzyć dłonie w jej włosach, przyciągnąć ja mocno do siebie, zatopić się w jej ustach i kochać się z nią! Kochać się z nią bez pamięci! Tego chcesz!” – pomyślał. I poczuł, jak krew przyspieszyła biegu… Ciekawe jaka jest w łóżku…
Humor na urlop – analizował znów rozmowę. Coś rozwaliło jej życie. Co? Przecież jest tylko kilka wariantów. Utrata pracy. Śmierć kogoś bliskiego albo nieuleczalna choroba. Kataklizm finansowy. I zdrada małżeńska. Co się mogło stać? Obstawiał zdradę. Jeśli się nie myli – to już ją ma…

31. Robert przyjechał w piątek o koło dwudziestej. Wcześniej uprzedził telefonicznie, że będzie. Nie pytając zrobił herbatę dla Haliny i dla siebie. Po dawnemu wyciągnięty na kanapie poprosił Halinę, by z nim porozmawiała.
- Ja widzę to tak – mówił dmuchając na herbatę – każde z nas wybierze sobie jeden pokój i to będzie jego azyl bez prawa wstępu tego drugiego. Pozostałe pomieszczenia wspólne. Po za tym nic się nie zmienia. 
- To znaczy, że nadal mam prać twoje skarpetki? – zapytała tłumiąc oburzenie i złość.
- Sama wiesz, że nie chodzi o moje skarpetki, a o ekonomię. W końcu to pralka pierze, a nie ty. Zresztą przyjmijmy, że ty pranie wkładasz, a ja rozwieszam. 
- Prędzej kupisz suszarkę!
- O! Doskonały pomysł. Od razu jutro za tym pochodzę.
- To który pokój dla mnie?
- Który chcesz!
- Nie wiem, który chcę.
- Może sypialnię? Zrobimy przemeblowanie.
- Czy ty słyszysz, jak my rozmawiamy? Stare, dobre małżeństwo! Nie mogę, Robercie. Nie mogę.
- Zdumiewasz mnie. Niech sobie będzie nawet jak stare dobre małżeństwo, ważne, żeby się dogadać - odpowiedział.
- Ale ty… No dobrze, dobrze. Mów. Ja się dostosuję.
- Sypialnia jest większa, miałabyś więcej miejsca. Ja i tak w domu jestem jakby przelotem. Przemeblujemy jutro z chłopakami. Będziesz miała swój własny kąt.
- A nie więzienie? Nie widzisz, że to jest chore?
- Halina! Zagrajmy w otwarte karty. Nie chcę, abyś się wyprowadzała, bo chłopcom bez ciebie będzie bardzo trudno. A po drugie doskonale pamiętam, kto poniósł główny koszt remontów. Nie kupowałaś wtedy nic dla siebie. Ani ciuchów, ani kosmetyków, ani książek i kolorowych czasopism. Pamiętam to wszystko. Ale też nie mam się gdzie wyprowadzić. Musimy jakoś koegzystować. Do Lucyny nie mogę, bo ma męża i dzieci w wieku szkolnym.
- To gdzie wy się spotykacie?
- Nie pytaj, to tajemnica.
- Nasi synowie wiedzieli, że kogoś masz.
- Tak. Czasem mnie informowali, że już kazałaś wstawić ziemniaki, albo coś w tym stylu. Miałem dość czasu na powrót.
- I oszukiwałeś mnie przez tyle lat!
- Kochałem i kocham Lucynę od zawsze. Ale była kuzynką, a wtedy nie rozumiałem się na stopniach pokrewieństwa i nie dociekałem. Potem ona wyszła za mąż… A później to już na wszystko było za późno…
- A teraz rozmawiamy jak stare dobre małżeństwo. I jeszcze będziesz u mnie szukał pocieszenia, jak coś będzie źle…Przechodzisz samego siebie w tym okrucieństwie. To jest… podłość! Zabolało mnie, gdy powiedziałeś, że taka ze mnie zimna ryba. Rzeczywiście tak myślisz?
- Jesteś bardzo chłodna. Zero spontaniczności. Twój chłód mnie przeraża i irytuje. Wywołuje złe emocje. Agresję.
- Stare dobre małżeństwo…
Oboje milczeli przez długi czas. Halina pierwsza przerwała ciszę:
- A gdybym to ja miała kochanka? Co byś zrobił?
- A masz?
- Hipotetycznie – gdybym miała?
- Hipotetycznie czy nie – to bym go udusił.
- Jesteś pokręcony.
- Jestem.
- To znaczy, że choć ty jesteś z ko…bietą, to mi nie wolno?
- Najpierw weźmiemy rozwód. Od razu. Jednak nie chciałbym, abyś ewentualnego kochanka sprowadzała pod ten dach. Obiecuję nie przyprowadzać tu Lucyny i nie afiszować się z tą znajomością. W ogóle powstrzymam się od jakichkolwiek gestów przeciwko tobie.
- Jakoś mi to wszystko dziwnie brzmi. Jak jakaś transakcja.
- To jest transakcja. Halina, ja cię przepraszam. Wiem, że to wszystko moja wina. Nie powinniśmy się wiązać. Stało się jak się stało. Nie da się cofnąć czasu. No i mamy dwóch synów. A mój związek z Lucyną jest faktem.
- A ja mogę co najwyżej ciebie rozgrzeszyć i pogodzić się z tym, że tobie wolno wszystko, a mnie nic.
- Do rozwodu. Nie chcę przy tym obnosić się z tą wiadomością po znajomych i rodzinie. W szczególności chodzi mi o moich rodziców.

32. Przez najbliższe dni Halina na Facebooku nie napisała nic ekscytującego. „Tak. Nie. Może”. Żadnych konkretów. Była jak ślimak, który cofnął się do skorupki. To też zaskoczony był wielce, gdy w poniedziałek rano znalazł jej wpis z przed pół godziny. Halina pisała:
- W środę będę służbowo w Szczecinie.
-Jeśli tylko pozwolisz – możemy się spotkać. Podaj więcej informacji. Bardzo się na to spotkanie cieszę. - Był rozradowany! Był w siódmym niebie! Taki przełom!
Ale w ciągu dnia i wieczorem nic nie napisała. Dopiero we wtorek rano znalazł jej informację w „wiadomościach”:
- Zostaw mi swój numer telefonu, bo ciągle nie mogę nic konkretnego napisać.
Wklepał numer bez wahania. Miał szalona ochotę dopisać „Kocham Cię”, ale takim wyznaniem dopiero by ją wystraszył!
Wieczorem znów przeczytał:
- Będę pociągiem. Przypuszczalnie około 14:00 powinnam mieć wszystko załatwione. Budynek ZUS-u na dole. Uprzedzam, że może być gwałtowna zmiana planów.
- Proszę: BĄDŹ ! – tak jej odpowiedział.
W środę rano znalazł krótkie „Wychodzę do pociągu.”.
Teraz już mógł tylko czekać na telefon od niej. Jego komórka była naładowana i miał ją przy sobie. Uprzedził szefa, że dziś wyjdzie wcześniej. Miał wysprzątane mieszkanie – zapewne niepotrzebnie. Nawet pościel zmienił. I z rana zatankował samochód do pełna. A ubrany był z wyjątkową starannością. Pozostało mu czekać.
Za dziesięć druga usłyszał w telefonie jej głos.
- To ja, Halina.
- Witaj, Halusiu.
- W głównym holu ZUS-u, tak?
- Będę jak najszybciej. Nie powinnaś czekać dłużej niż kwadrans. Już wychodzę!
Rozłączyła się .
Spieszył się jak wariat! Dojechał w dziesięć minut. Dojeżdżając pomyślał, że nie kupił kwiatów. Trudno, kiedyś to nadrobi. A w sprzyjających warunkach nawet jeszcze dziś. Wjechał na parking, było wolne miejsce. Wysiadając zobaczył mężczyznę z okazałą wiązanką białych róż. Trochę nie ten kolor, pomyślał, jednak zaryzykował:
- Może mi pan odsprzedać te kwiaty? Sprawa życia i śmierci – zapytał wyjmując z portfela sto złotych. – Starczy stówka?
- Skoro sprawa życia i śmierci… - uśmiechnął się nieznajomy podając mu wiązankę.
Leszek prawie biegł. Czekała na niego! Zaraz ją zobaczy! Wszedł do budynku i rozglądał się . Szukał. Był zdezorientowany. Halinki nigdzie nie było widać. Źle się musieli zrozumieć! Jeszcze raz przebiegł cały hol zaglądał w zakamarki. Nie było jej! I wtedy zadźwięczał telefon. 
- Proszę? – już wiedział, że to ona.
- Leszku… Przepraszam… Wszystko się… zmieniło… Nie mogę być… Wybacz mi…
Koniec połączenia.
Mówiła prawie każde słowo oddzielnie, jakby miedzy nimi walczyła o oddech… Jej głos brzmiał dziwnie, nienaturalnie, drżał jakby od płaczu. Oparł się o ścianę, bo mu świat zaczął się usuwać z pod stóp. Coś się stało. Co się stało? Co? I ten głos jakby rozedrgany od płaczu?

A teraz jeden mały klik i jesteś w następnymm odcinku:
http://czas-i-ja.blogspot.com/2011/10/chaos-czyli-miosc-na-facebooku-odcinek.html#more

7 komentarzy:

  1. To jest piękne. Kiedy ciąg dalszy? Czekam z niecierpliwośćią :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Eva

    Dziękuję za miłe słowa.
    Ciąg dalszy jest w pisaniu. Pewnie niebawem, za kilka dni, a ile nie będzie jakiegoś internetowego kataklizmu. W każdym razie następny rozdzialik zaraz będę kończyć. Potem trzy dni na poprawki...
    I za niecierpliwość też dziękuję.
    Serdeczności.

    OdpowiedzUsuń
  3. No i...??? Dasz im szansę na nowe życie? Pisz, pisz, bo czekam na ciąg dalszy.
    Buziaki, ;)

    OdpowiedzUsuń
  4. Anabell
    A dam!
    Tylko nie będę się śpieszyć. Oni na razie są w 2010 roku. A rzecz ma się jeszcze dziać na bieżąco.

    OdpowiedzUsuń
  5. Anabell
    - jeszcze raz. Mąż mnie zagadal i nie napisałam wszystkjiego - całuski dla Ciebie!

    OdpowiedzUsuń
  6. Evuś
    Choć narzekałam - przekroczyłam dziś 1000 słów. To o 500 za mało. Jutro, przy sobocie, będzie jeszcze mniej, a niedziela to całkowita klapa - wiem z doświadczenia. A i tak nie wiadomo, ile się z tego ostanie po jutrzejszym sprawdzeniu.
    Zatem następny odcinek pod koniec tygodnia, w najlepszym wypadku koło środy...

    OdpowiedzUsuń